Posthomerica 3.30-3.185
Clark, Brian R. /
- Created on 2017-04-29 06:09:57
- Modified on 2017-06-12 15:08:51
- Translated by Brian Clark
- Aligned by Clark, Brian R.
Ἑλληνική Transliterate
Español
εἰ μή οἱ μέγα Φοῖβος ἀνηλέϊ χώσατο θυμῷ ,
ὡς ἴδεν ἄσπετα φῦλα δαϊκταμένων ἡρώων .
αἶψα δ᾽ ἀπ᾽ Οὐλύμποιο κατήλυθε θηρὶ ἐοικὼς
ἰοδόκην ὤμοισιν ἔχων καὶ ἀναλθέας ἰούς :
ἔστη δ᾽ Αἰακίδαο καταντίον : ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ αὐτῷ
γωρυὸς καὶ τόξα μὲγ᾽ ἴαχεν : ἐκ δέ οἱ ὄσσων
πῦρ ἄμοτον μάρμαιρε : ποσὶν δ᾽ ὑπεκίνυτο γαῖα .
σμερδαλέον δ᾽ ἤϋσε μέγας θεός , ὄφρ᾽ Ἀχιλῆα
τρέψῃ ἀπὸ πτολέμοιο θεοῦ ὄπα ταρβήσαντα
θεσπεσίην , καὶ Τρῶας ὑπὲκ θανάτοιο σαώσῃ :
χάζεο , Πηλείδη , Τρώων ἑκάς , οὐ γὰρ ἔοικεν
οὔ σ᾽ ἔτι δυσμενέεσσι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰάλλειν ,
μή σε καὶ ἀθανάτων τις ἀπ᾽ Οὐλύμποιο χαλέψῃ .
ὣς ἄρ᾽ ἔφη : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὔτι θεοῦ τρέσεν ἄμβροτον αὐδήν :
ἤδη γάρ οἱ Κῆρες ἀμείλιχοι ἀμφεποτῶντο :
τοὔνεκ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀλέγιζε θεοῦ , μέγα δ᾽ ἴαχεν ἄντην :
Φοῖβε , τί ἤ με θεοῖσι καὶ οὐ μεμαῶτα μάχεσθαι
ὀτρύνεις Τρώεσσιν ὑπερφιάλοισιν ἀμύνων ;
ἤδη γὰρ καὶ πρόσθε μ᾽ ἀποστρέψας ὀρυμαγδοῦ
ἤπαφες , ὁππότε πρῶτον ὑπεξεσάωσας ὀλέθρου
Ἕκτορα , τῷ μέγα Τρῶες ἀνὰ πτόλιν εὐχετόωντο .
ἀλλ᾽ ἀναχάζεο τῆλε καὶ ἐς μακάρων ἕδος ἄλλων
ἔρχεο , μή σε βάλοιμι καὶ ἀθάνατόν περ ἐόντα .
ὣς εἰπὼν ἀπάτερθε θεὸν λίπε , βῆ δ᾽ ἐπὶ Τρῶας ,
οἵ ῥ᾽ ἔτι που φεύγεσκον ἀεὶ προπάροιθε πόληος ,
καὶ τοὺς μὲν σεύεσκεν : ὁ δ᾽ ἀσχαλόων ἐνὶ θυμῷ
Φοῖβος ἑὸν κατὰ θυμὸν ἔπος ποτὶ τοῖον ἔειπεν :
ὦ πόποι , ὡς ὅ γε μαίνετ᾽ ἀνὰ φρένας : ἀλλά οἱ οὔτι
οὐδ᾽ αὐτὸς Κρονίδης ἔτ᾽ ἀλέξεται οὔτε τις ἄλλος
οὕτω μαργαίνοντι καὶ ἀντιόωντι θεοῖσιν .
ὣς ἄρ᾽ ἔφη , καὶ ἄϊστος ὁμοῦ νεφέεσσιν ἐτύχθη :
ἠέρα δ᾽ ἐσσάμενος στυγερὸν προέηκε Βέλεμνον ,
καί ἑ θοῶς οὔτησε κατὰ σφυρόν : αἶψα δ᾽ ἀνῖαι
δῦσαν ὑπὸ κραδίην : ὁ δ᾽ ἀνετράπετ᾽ ἠΰτε πύργος ,
ὅν τε βίη τυφῶνος ὑποχθονίῃ στροφάλιγγι
ῥήξῃ ὑπὲρ δαπέδοιο κραδαινομένης βαθὺ γαίης :
ὣς ἐκλίθη δέμας ἠῢ κατ᾽ οὔδεος Αἰακίδαο .
ἀμφὶ δὲ παπτήνας ὀλοὸν καὶ † ἔπος ἀκράαντον ὁμόκλα :
τίς νύ μοι αἰνὸν ὀϊστὸν ἐπιπροέηκε κρυφηδόν ;
τλήτω μευ κατέναντα καὶ εἰς ἀναφανδὸν ἱκέσθαι ,
ὄφρα δέ οἱ μέλαν αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα χυθείη
ἡμετέρῳ περὶ δουρὶ καὶ Ἄϊδα λυγρὸν ἵκηται :
οἶδα γὰρ ὡς οὔτις με δυνήσεται ἐγγύθεν ἐλθὼν
ἐγχείῃ δαμάσασθαι ἐπιχθονίων ἡρώων ,
οὐδ᾽ εἴπερ στέρνοισι μάλ᾽ ἄτρομον ἦτορ ἔχῃσιν ,
ἄτρομον ἦτορ ἔχῃσι λίην καὶ χάλκεος εἴη :
κρύβδα δ᾽ ἀνάλκιδες αἰὲν ἀγαυοτέρους λοχόωσι .
τῷ μευ ἴτω κατέναντα , καὶ εἰ θεὸς εὔχεται εἶναι
χωόμενος Δαναοῖς , ἐπεὶ ἦ νύ μοι ἦτορ ἔολπεν
ἔμμεναι Ἀπόλλωνα λυγρῇ κεκαλυμμένον ὄρφνῃ .
ὣς γάρ μοι τὸ πάροιθε φίλη διεπέφραδε μήτηρ
κείνου ὑπαὶ βελέεσσιν ὀϊζυρῶς ἀπολέσθαι
Σκαιῇς ἀμφὶ πύλῃσι : τὸ δ᾽ οὐκ ἀνεμώλιον ἦεν .
ἦ καὶ λυγρὸν ὀϊστὸν ἀμειλίκτοισι χέρεσσιν
ἕλκεος ἐξείρυσσεν ἀναλθέος : ἐκ δέ οἱ αἷμα
ἔσσυτο τειρομένοιο : πότμος δέ οἱ ἦτορ ἐδάμνα .
ἀσχαλόων δ᾽ ἔρριψε βέλος : τὸ δ᾽ ἄρ᾽ αἶψα κιοῦσαι
πνοιαὶ ἀνηρείψαντο , δόσαν δέ μιν Ἀπόλλωνι
ἐς Διὸς οἰχομένῳ ζάθεον πέδον : οὐ γὰρ ἐῴκει
ἄμβροτον ἰὸν ὀλέσθαι ἀπ᾽ ἀθανάτοιο μολόντα .
δεξάμενος δ᾽ ὅ γε κραιπνὸς ἀφίκετο μακρὸν Ὄλυμπον
ἄλλων ἀθανάτων ἐς ὁμήγυριν , ᾗχι μάλιστα
πανσυδίῃ ἀγέροντο μάχην ἐσορώμενοι ἀνδρῶν :
οἱ μὲν γὰρ Τρώεσσι μενοίνεον εὖχος ὀρέξαι
οἱ δ᾽ αὖτ᾽ Ἀργείοις , διὰ δ᾽ ἄνδιχα μητιόωντες
δέρκοντο κτείνοντας ἀνὰ μόθον ὀλλυμένους τε .
τὸν δ᾽ ὁπότ᾽ εἰσενόησε Διὸς πινυτὴ παράκοιτις ,
αὐτίκα μιν νείκεσσεν ἀνιηροῖς ἐπέεσσιν :
Φοῖβε , τί ἢ τόδ᾽ ἔρεξας ἀτάσθαλον ἤματι τῷδε ,
λησάμενος κείνοιο , τὸν ἀθάνατοι γάμον αὐτοὶ
ἀντιθέῳ Πηλῆι συνήρσαμεν ; ἐν δὲ σὺ μέσσοις
δαινυμένοις ἤειδες , ὅπως Θέτιν ἀργυρόπεζαν
Πηλεὺς ἤγετ᾽ ἄκοιτιν ἁλὸς μέγα λαῖτμα λιποῦσαν ,
καί σευ φορμίζοντος ἐπήιεν ἀθρόα φῦλα ,
θῆρές τ᾽ οἰωνοί τε βαθυσκόπελοί τε κολῶναι
καὶ ποταμοὶ καὶ πᾶσα βαθύσκιος ἤιεν ὕλη .
ἀλλὰ τά γ᾽ ἐξελάθου , καὶ ἀμείλιχον ἔργον ἔρξας
κτείνας ἀνέρα δῖον , ὃν ἀθανάτοισι σὺν ἄλλοίς
νέκταρ ἀποσπένδων ἠρήσαο παῖδα γενέσθαι
ἐκ Θέτιδος Πηλῆι : τεῆς δ᾽ ἐπελήσαο ἀρῆς
ἦρα φέρων λαοῖσι κραταιοῦ Λαομέδοντος ,
ᾧ πάρα βουκολέεσκες : ὁ δ᾽ ἀθάνατόν περ ἐόντα
θνητὸς ἐὼν ἀκάχιζε : σὺ δ᾽ ἀφρονέων ἐνὶ θυμῷ
ἦρα φέρεις Τρώεσσι λελασμένος ὅσσ᾽ ἐμόγησας .
σχέτλιος , οὔ νύ τι οἶδας ἐνὶ φρεσὶ λευγαλέῃσιν ,
οὔθ᾽ ὅτις ἀργαλέος καὶ ἐπάξιος ἄλγεα πάσχειν ,
οὔθ᾽ ὅτις ἀθανάτοισι τετιμένος : ἦ γὰρ Ἀχιλλεὺς
ἤπιος ἄμμι τέτυκτο καὶ ἐξ ἡμέων γένος ἦεν .
ἀλλ᾽ οὐ μὰν Τρώεσσιν ἐλαφρότερον πόνον οἴω
ἔσσεσθ᾽ Αἰακίδαο δεδουπότος , οὕνεκ᾽ ἄρ᾽ αὐτοῦ
υἱὸς ἀπὸ Σκύροιο θοῶς ἐς ἀπηνέα δῆριν
Ἀργείοις ἐπαρωγὸς ἐλεύσεται εἴκελος ἀλκὴν
πατρὶ ἑῷ : πολέσιν δὲ κακὸν δηίοισι πελάσσει .
ἦ νυ σοὶ οὐ Τρώων ἐπιμέμβλεται , ἀλλ᾽ Ἀχιλῆι
ἀμφ᾽ ἀρετῆς ἐμέγηρας , ἐπεὶ πέλε φἐρτατος ἀνδρῶν ;
νήπιε , πῶς ἔτι σοῖσιν ἐν ὄμμασι Νηρηίνην
ὄψει ἐν ἀθανάτοισι Διὸς ποτὶ δώματ᾽ ἰοῦσαν ,
ἥ σε πάρος κύδαινε καὶ ὡς φίλον ἔδρακεν υἷα ;
ἦ μέγα νεικείουσα πολυσθενέος Διὸς υἷα
Ἥρη ἀκηχεμένη : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀπαμείβετο μύθῳ :
ἅζετο γὰρ παράκοιτιν ἑοῦ πατρὸς ἀκαμάτοιο :
οὐδέ οἱ ὀφθαλμοῖαι καταντίον εἰσοράασθαι
ἔσθενεν , ἀλλ᾽ ἀπάνευθε θεῶν ἄλληκτον ἐόντων
ἧστο κατωπιόων : ἄμοτον δέ οἱ ἐακύζοντο
ἀθάνατοι κατ᾽ Ὄλυμπον ὅσοι Δαναοῖσιν ἄμυνον :
ὅσσοι δ᾽ αὖ Τρώεσσι μενοίνεον εὖχος ὀρέξαι ,
κεῖνοί μιν κύδαινον ἐνὶ φρεσὶ καγχαλόωντες
κρύβδ᾽ Ἥρης : πάντες γὰρ ἐναντίον Οὐρανίωνες
ἅζοντ᾽ ἀσχαλόωσαν . ὁ δ᾽ οὔπω λήθετο θυμοῦ
Πηλείδης : ἔτι γάρ οἱ ἀμαιμακέτοις ἐνὶ γυίοις
ἔζεεν αἷμα κελαινὸν ἐελδομένοιο μάχεσθαι .
οὐδ᾽ ἄρα οἱ Τρώων τις ἐτόλμα ἐγγὺς ἱκέσθαι
βλημένου , ἀλλ᾽ ἀπάνευθεν ἀφέστασαν , εὖτε λέοντος
ἀγρόται ἐν ξυλόχοισι τεθηπότες , ὅν τε βάλῃσι
θηρητήρ , ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὔτι πεπαρμένος ἦτορ ἄκοντι
λήθεται ἠνορέης , ἀλλὴ στρέφετ᾽ ἄγριον ὄμμα
σμερδαλέον βλοσυρῇσιν ὑπαὶ γενύεσσι βεβρυχώς .
ὣς ἄρα Πηλείδαο χόλος καὶ λοίγιον ἕλκος
θυμὸν ἄδην ὀρόθυνε : θεοῦ δέ μιν ἰὸς ἐδάμνα .
ἀλλὰ καὶ ὣς ἀνόρουσε καὶ ἔνθορε δυσμενέεσσι
πάλλων ὄβριμον ἔγχος : ἕλεν δ᾽ Ὀρυθάονα δῖον ,
Ἕκτορος ἐσθλὸν ἑταῖρον , ἔσω κροτάφοιο τυχήσας :
οὐ γάρ οἱ κόρυς ἔσχε μακρὸν δόρυ , μαιμώωντος
ἀλλὰ δι᾽ αὐτῆς αἶψα καὶ ὀστέου ἔνδον ἵκανεν
ἶνας ἐς ἐγκεφάλοιο , κέδασσε δέ οἱ θαλερὸν κῆρ .
Ἱππόνοον δ᾽ ἐδάμασσε κατ᾽ ὀφρύος ἔγχος ἐρείσας
ἐς θέμεθλ᾽ ὀφθαλμοῖο : χαμαὶ δέ οἱ ἔκπεσε γλήνη
ἐκ βλεφάρων : ψυχὴ δὲ κατ᾽ Ἄϊδος ἐξεποτήθη .
Ἀλκαθόου δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα διὰ γναθμοῖο περήσας
γλῶσσαν ὅλην ἀνέκερσεν : ὁ δ᾽ ἐς πέδον ἤριπε γαίης
ἐκπνείων , αἰχμὴ δὲ δι᾽ οὔατος ἐξεφαάνθη .
καὶ τοὺς μὲν κατέπεφνε καταντίον ἀΐσσοντας
δῖος ἀνήρ : πολλῶν δὲ καὶ ἄλλων θυμὸν ἔλυσε
φευγόντων : ἔτι γάρ οἱ ἐνὶ φρεσὶν ἔζεεν αἷμα .
ἀλλ᾽ ὅτε οἱ ψύχοντο μέλη καὶ ἀπήιε θυμός ,
ἔστη ἐρεισάμενος μελίῃ ἔπι : τοὶ δ᾽ ἐπέτοντο
πανσυδίῃ τρομέοντες , ὁ δέ σφισι τοῖον ὁμόκλα :
ἆ δειλοὶ Τρῶες καὶ Δάρδανοι , οὐδὲ θανόντος
ἔγχος ἐμὸν φεύξεσθε ἀμείλιχον , ἀλλ᾽ ἅμα πάντες
τίσετ᾽ ἄρ᾽ αἰνὸν ὄλεθρον Ἐριννύσιν ἡμετέρῃσιν .
ὣς φάτο : τοὶ δ᾽ ἀΐοντες ὑπέτρεσαν , εὖτ᾽ ἐν ὄρεσσι
φθόγγον ἐριβρύχοιο νεβροὶ τρομέωσι λέοντος
δείλαιοι μέγα θῆρα πεφυζότες : ὣς ἄρα λαοὶ
Τρώων ἱπποπόλων ἠδ᾽ ἀλλοδαπῶν ἐπικούρων
ὑστατίην Ἀχιλῆος ὑποτρομέεσκον ὁμοκλήν ,
ἐλπόμενοί μιν ἔτ᾽ ἔμμεν ἀνούτατον . ὃς δ᾽ ὑπὸ πότμῳ
θυμὸν τολμήεντα καὶ ὄβριμα γυῖα βαρυνθεὶς
ἤριπεν ἀμφὶ νέκυσσιν ἀλίγκιος οὔρεϊ μακρῷ :
γαῖα δ᾽ ὑπεπλατάγησε , καὶ ἄσπετον ἔβραχε τεύχη
Πηλείδαο πεσόντος ἀμύμονος . οἱ δ᾽ ἔτι θυμῷ
δήιοι εἰσορόωντες ἀπειρέσιον τρομέεσκον :
ὡς δ᾽ ὅτε θῆρα δαφοινὸν ὑπ᾽ αἰζηοῖσι δαμέντα
μῆλα περιτρομέουσι παρὰ σταθμὸν ἀθρήσαντα
βλήμενον , οὐδέ οἱ ἄγχι παρελθέμεναι μεμάασιν ,
ἀλλά μιν ὡς ζώοντα νέκυν περιπεφρίκασιν :
ὣς Τρῶες φοβέοντο καὶ οὐκέτ᾽ ἐόντ᾽ Ἀχιλῆα .
ὡς ἴδεν ἄσπετα φῦλα δαϊκταμένων ἡρώων .
αἶψα δ᾽ ἀπ᾽ Οὐλύμποιο κατήλυθε θηρὶ ἐοικὼς
ἰοδόκην ὤμοισιν ἔχων καὶ ἀναλθέας ἰούς :
ἔστη δ᾽ Αἰακίδαο καταντίον : ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ αὐτῷ
γωρυὸς καὶ τόξα μὲγ᾽ ἴαχεν : ἐκ δέ οἱ ὄσσων
πῦρ ἄμοτον μάρμαιρε : ποσὶν δ᾽ ὑπεκίνυτο γαῖα .
σμερδαλέον δ᾽ ἤϋσε μέγας θεός , ὄφρ᾽ Ἀχιλῆα
τρέψῃ ἀπὸ πτολέμοιο θεοῦ ὄπα ταρβήσαντα
θεσπεσίην , καὶ Τρῶας ὑπὲκ θανάτοιο σαώσῃ :
χάζεο , Πηλείδη , Τρώων ἑκάς , οὐ γὰρ ἔοικεν
οὔ σ᾽ ἔτι δυσμενέεσσι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰάλλειν ,
μή σε καὶ ἀθανάτων τις ἀπ᾽ Οὐλύμποιο χαλέψῃ .
ὣς ἄρ᾽ ἔφη : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὔτι θεοῦ τρέσεν ἄμβροτον αὐδήν :
ἤδη γάρ οἱ Κῆρες ἀμείλιχοι ἀμφεποτῶντο :
τοὔνεκ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀλέγιζε θεοῦ , μέγα δ᾽ ἴαχεν ἄντην :
Φοῖβε , τί ἤ με θεοῖσι καὶ οὐ μεμαῶτα μάχεσθαι
ὀτρύνεις Τρώεσσιν ὑπερφιάλοισιν ἀμύνων ;
ἤδη γὰρ καὶ πρόσθε μ᾽ ἀποστρέψας ὀρυμαγδοῦ
ἤπαφες , ὁππότε πρῶτον ὑπεξεσάωσας ὀλέθρου
Ἕκτορα , τῷ μέγα Τρῶες ἀνὰ πτόλιν εὐχετόωντο .
ἀλλ᾽ ἀναχάζεο τῆλε καὶ ἐς μακάρων ἕδος ἄλλων
ἔρχεο , μή σε βάλοιμι καὶ ἀθάνατόν περ ἐόντα .
ὣς εἰπὼν ἀπάτερθε θεὸν λίπε , βῆ δ᾽ ἐπὶ Τρῶας ,
οἵ ῥ᾽ ἔτι που φεύγεσκον ἀεὶ προπάροιθε πόληος ,
καὶ τοὺς μὲν σεύεσκεν : ὁ δ᾽ ἀσχαλόων ἐνὶ θυμῷ
Φοῖβος ἑὸν κατὰ θυμὸν ἔπος ποτὶ τοῖον ἔειπεν :
ὦ πόποι , ὡς ὅ γε μαίνετ᾽ ἀνὰ φρένας : ἀλλά οἱ οὔτι
οὐδ᾽ αὐτὸς Κρονίδης ἔτ᾽ ἀλέξεται οὔτε τις ἄλλος
οὕτω μαργαίνοντι καὶ ἀντιόωντι θεοῖσιν .
ὣς ἄρ᾽ ἔφη , καὶ ἄϊστος ὁμοῦ νεφέεσσιν ἐτύχθη :
ἠέρα δ᾽ ἐσσάμενος στυγερὸν προέηκε Βέλεμνον ,
καί ἑ θοῶς οὔτησε κατὰ σφυρόν : αἶψα δ᾽ ἀνῖαι
δῦσαν ὑπὸ κραδίην : ὁ δ᾽ ἀνετράπετ᾽ ἠΰτε πύργος ,
ὅν τε βίη τυφῶνος ὑποχθονίῃ στροφάλιγγι
ῥήξῃ ὑπὲρ δαπέδοιο κραδαινομένης βαθὺ γαίης :
ὣς ἐκλίθη δέμας ἠῢ κατ᾽ οὔδεος Αἰακίδαο .
ἀμφὶ δὲ παπτήνας ὀλοὸν καὶ † ἔπος ἀκράαντον ὁμόκλα :
τίς νύ μοι αἰνὸν ὀϊστὸν ἐπιπροέηκε κρυφηδόν ;
τλήτω μευ κατέναντα καὶ εἰς ἀναφανδὸν ἱκέσθαι ,
ὄφρα δέ οἱ μέλαν αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα χυθείη
ἡμετέρῳ περὶ δουρὶ καὶ Ἄϊδα λυγρὸν ἵκηται :
οἶδα γὰρ ὡς οὔτις με δυνήσεται ἐγγύθεν ἐλθὼν
ἐγχείῃ δαμάσασθαι ἐπιχθονίων ἡρώων ,
οὐδ᾽ εἴπερ στέρνοισι μάλ᾽ ἄτρομον ἦτορ ἔχῃσιν ,
ἄτρομον ἦτορ ἔχῃσι λίην καὶ χάλκεος εἴη :
κρύβδα δ᾽ ἀνάλκιδες αἰὲν ἀγαυοτέρους λοχόωσι .
τῷ μευ ἴτω κατέναντα , καὶ εἰ θεὸς εὔχεται εἶναι
χωόμενος Δαναοῖς , ἐπεὶ ἦ νύ μοι ἦτορ ἔολπεν
ἔμμεναι Ἀπόλλωνα λυγρῇ κεκαλυμμένον ὄρφνῃ .
ὣς γάρ μοι τὸ πάροιθε φίλη διεπέφραδε μήτηρ
κείνου ὑπαὶ βελέεσσιν ὀϊζυρῶς ἀπολέσθαι
Σκαιῇς ἀμφὶ πύλῃσι : τὸ δ᾽ οὐκ ἀνεμώλιον ἦεν .
ἦ καὶ λυγρὸν ὀϊστὸν ἀμειλίκτοισι χέρεσσιν
ἕλκεος ἐξείρυσσεν ἀναλθέος : ἐκ δέ οἱ αἷμα
ἔσσυτο τειρομένοιο : πότμος δέ οἱ ἦτορ ἐδάμνα .
ἀσχαλόων δ᾽ ἔρριψε βέλος : τὸ δ᾽ ἄρ᾽ αἶψα κιοῦσαι
πνοιαὶ ἀνηρείψαντο , δόσαν δέ μιν Ἀπόλλωνι
ἐς Διὸς οἰχομένῳ ζάθεον πέδον : οὐ γὰρ ἐῴκει
ἄμβροτον ἰὸν ὀλέσθαι ἀπ᾽ ἀθανάτοιο μολόντα .
δεξάμενος δ᾽ ὅ γε κραιπνὸς ἀφίκετο μακρὸν Ὄλυμπον
ἄλλων ἀθανάτων ἐς ὁμήγυριν , ᾗχι μάλιστα
πανσυδίῃ ἀγέροντο μάχην ἐσορώμενοι ἀνδρῶν :
οἱ μὲν γὰρ Τρώεσσι μενοίνεον εὖχος ὀρέξαι
οἱ δ᾽ αὖτ᾽ Ἀργείοις , διὰ δ᾽ ἄνδιχα μητιόωντες
δέρκοντο κτείνοντας ἀνὰ μόθον ὀλλυμένους τε .
τὸν δ᾽ ὁπότ᾽ εἰσενόησε Διὸς πινυτὴ παράκοιτις ,
αὐτίκα μιν νείκεσσεν ἀνιηροῖς ἐπέεσσιν :
Φοῖβε , τί ἢ τόδ᾽ ἔρεξας ἀτάσθαλον ἤματι τῷδε ,
λησάμενος κείνοιο , τὸν ἀθάνατοι γάμον αὐτοὶ
ἀντιθέῳ Πηλῆι συνήρσαμεν ; ἐν δὲ σὺ μέσσοις
δαινυμένοις ἤειδες , ὅπως Θέτιν ἀργυρόπεζαν
Πηλεὺς ἤγετ᾽ ἄκοιτιν ἁλὸς μέγα λαῖτμα λιποῦσαν ,
καί σευ φορμίζοντος ἐπήιεν ἀθρόα φῦλα ,
θῆρές τ᾽ οἰωνοί τε βαθυσκόπελοί τε κολῶναι
καὶ ποταμοὶ καὶ πᾶσα βαθύσκιος ἤιεν ὕλη .
ἀλλὰ τά γ᾽ ἐξελάθου , καὶ ἀμείλιχον ἔργον ἔρξας
κτείνας ἀνέρα δῖον , ὃν ἀθανάτοισι σὺν ἄλλοίς
νέκταρ ἀποσπένδων ἠρήσαο παῖδα γενέσθαι
ἐκ Θέτιδος Πηλῆι : τεῆς δ᾽ ἐπελήσαο ἀρῆς
ἦρα φέρων λαοῖσι κραταιοῦ Λαομέδοντος ,
ᾧ πάρα βουκολέεσκες : ὁ δ᾽ ἀθάνατόν περ ἐόντα
θνητὸς ἐὼν ἀκάχιζε : σὺ δ᾽ ἀφρονέων ἐνὶ θυμῷ
ἦρα φέρεις Τρώεσσι λελασμένος ὅσσ᾽ ἐμόγησας .
σχέτλιος , οὔ νύ τι οἶδας ἐνὶ φρεσὶ λευγαλέῃσιν ,
οὔθ᾽ ὅτις ἀργαλέος καὶ ἐπάξιος ἄλγεα πάσχειν ,
οὔθ᾽ ὅτις ἀθανάτοισι τετιμένος : ἦ γὰρ Ἀχιλλεὺς
ἤπιος ἄμμι τέτυκτο καὶ ἐξ ἡμέων γένος ἦεν .
ἀλλ᾽ οὐ μὰν Τρώεσσιν ἐλαφρότερον πόνον οἴω
ἔσσεσθ᾽ Αἰακίδαο δεδουπότος , οὕνεκ᾽ ἄρ᾽ αὐτοῦ
υἱὸς ἀπὸ Σκύροιο θοῶς ἐς ἀπηνέα δῆριν
Ἀργείοις ἐπαρωγὸς ἐλεύσεται εἴκελος ἀλκὴν
πατρὶ ἑῷ : πολέσιν δὲ κακὸν δηίοισι πελάσσει .
ἦ νυ σοὶ οὐ Τρώων ἐπιμέμβλεται , ἀλλ᾽ Ἀχιλῆι
ἀμφ᾽ ἀρετῆς ἐμέγηρας , ἐπεὶ πέλε φἐρτατος ἀνδρῶν ;
νήπιε , πῶς ἔτι σοῖσιν ἐν ὄμμασι Νηρηίνην
ὄψει ἐν ἀθανάτοισι Διὸς ποτὶ δώματ᾽ ἰοῦσαν ,
ἥ σε πάρος κύδαινε καὶ ὡς φίλον ἔδρακεν υἷα ;
ἦ μέγα νεικείουσα πολυσθενέος Διὸς υἷα
Ἥρη ἀκηχεμένη : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀπαμείβετο μύθῳ :
ἅζετο γὰρ παράκοιτιν ἑοῦ πατρὸς ἀκαμάτοιο :
οὐδέ οἱ ὀφθαλμοῖαι καταντίον εἰσοράασθαι
ἔσθενεν , ἀλλ᾽ ἀπάνευθε θεῶν ἄλληκτον ἐόντων
ἧστο κατωπιόων : ἄμοτον δέ οἱ ἐακύζοντο
ἀθάνατοι κατ᾽ Ὄλυμπον ὅσοι Δαναοῖσιν ἄμυνον :
ὅσσοι δ᾽ αὖ Τρώεσσι μενοίνεον εὖχος ὀρέξαι ,
κεῖνοί μιν κύδαινον ἐνὶ φρεσὶ καγχαλόωντες
κρύβδ᾽ Ἥρης : πάντες γὰρ ἐναντίον Οὐρανίωνες
ἅζοντ᾽ ἀσχαλόωσαν . ὁ δ᾽ οὔπω λήθετο θυμοῦ
Πηλείδης : ἔτι γάρ οἱ ἀμαιμακέτοις ἐνὶ γυίοις
ἔζεεν αἷμα κελαινὸν ἐελδομένοιο μάχεσθαι .
οὐδ᾽ ἄρα οἱ Τρώων τις ἐτόλμα ἐγγὺς ἱκέσθαι
βλημένου , ἀλλ᾽ ἀπάνευθεν ἀφέστασαν , εὖτε λέοντος
ἀγρόται ἐν ξυλόχοισι τεθηπότες , ὅν τε βάλῃσι
θηρητήρ , ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὔτι πεπαρμένος ἦτορ ἄκοντι
λήθεται ἠνορέης , ἀλλὴ στρέφετ᾽ ἄγριον ὄμμα
σμερδαλέον βλοσυρῇσιν ὑπαὶ γενύεσσι βεβρυχώς .
ὣς ἄρα Πηλείδαο χόλος καὶ λοίγιον ἕλκος
θυμὸν ἄδην ὀρόθυνε : θεοῦ δέ μιν ἰὸς ἐδάμνα .
ἀλλὰ καὶ ὣς ἀνόρουσε καὶ ἔνθορε δυσμενέεσσι
πάλλων ὄβριμον ἔγχος : ἕλεν δ᾽ Ὀρυθάονα δῖον ,
Ἕκτορος ἐσθλὸν ἑταῖρον , ἔσω κροτάφοιο τυχήσας :
οὐ γάρ οἱ κόρυς ἔσχε μακρὸν δόρυ , μαιμώωντος
ἀλλὰ δι᾽ αὐτῆς αἶψα καὶ ὀστέου ἔνδον ἵκανεν
ἶνας ἐς ἐγκεφάλοιο , κέδασσε δέ οἱ θαλερὸν κῆρ .
Ἱππόνοον δ᾽ ἐδάμασσε κατ᾽ ὀφρύος ἔγχος ἐρείσας
ἐς θέμεθλ᾽ ὀφθαλμοῖο : χαμαὶ δέ οἱ ἔκπεσε γλήνη
ἐκ βλεφάρων : ψυχὴ δὲ κατ᾽ Ἄϊδος ἐξεποτήθη .
Ἀλκαθόου δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα διὰ γναθμοῖο περήσας
γλῶσσαν ὅλην ἀνέκερσεν : ὁ δ᾽ ἐς πέδον ἤριπε γαίης
ἐκπνείων , αἰχμὴ δὲ δι᾽ οὔατος ἐξεφαάνθη .
καὶ τοὺς μὲν κατέπεφνε καταντίον ἀΐσσοντας
δῖος ἀνήρ : πολλῶν δὲ καὶ ἄλλων θυμὸν ἔλυσε
φευγόντων : ἔτι γάρ οἱ ἐνὶ φρεσὶν ἔζεεν αἷμα .
ἀλλ᾽ ὅτε οἱ ψύχοντο μέλη καὶ ἀπήιε θυμός ,
ἔστη ἐρεισάμενος μελίῃ ἔπι : τοὶ δ᾽ ἐπέτοντο
πανσυδίῃ τρομέοντες , ὁ δέ σφισι τοῖον ὁμόκλα :
ἆ δειλοὶ Τρῶες καὶ Δάρδανοι , οὐδὲ θανόντος
ἔγχος ἐμὸν φεύξεσθε ἀμείλιχον , ἀλλ᾽ ἅμα πάντες
τίσετ᾽ ἄρ᾽ αἰνὸν ὄλεθρον Ἐριννύσιν ἡμετέρῃσιν .
ὣς φάτο : τοὶ δ᾽ ἀΐοντες ὑπέτρεσαν , εὖτ᾽ ἐν ὄρεσσι
φθόγγον ἐριβρύχοιο νεβροὶ τρομέωσι λέοντος
δείλαιοι μέγα θῆρα πεφυζότες : ὣς ἄρα λαοὶ
Τρώων ἱπποπόλων ἠδ᾽ ἀλλοδαπῶν ἐπικούρων
ὑστατίην Ἀχιλῆος ὑποτρομέεσκον ὁμοκλήν ,
ἐλπόμενοί μιν ἔτ᾽ ἔμμεν ἀνούτατον . ὃς δ᾽ ὑπὸ πότμῳ
θυμὸν τολμήεντα καὶ ὄβριμα γυῖα βαρυνθεὶς
ἤριπεν ἀμφὶ νέκυσσιν ἀλίγκιος οὔρεϊ μακρῷ :
γαῖα δ᾽ ὑπεπλατάγησε , καὶ ἄσπετον ἔβραχε τεύχη
Πηλείδαο πεσόντος ἀμύμονος . οἱ δ᾽ ἔτι θυμῷ
δήιοι εἰσορόωντες ἀπειρέσιον τρομέεσκον :
ὡς δ᾽ ὅτε θῆρα δαφοινὸν ὑπ᾽ αἰζηοῖσι δαμέντα
μῆλα περιτρομέουσι παρὰ σταθμὸν ἀθρήσαντα
βλήμενον , οὐδέ οἱ ἄγχι παρελθέμεναι μεμάασιν ,
ἀλλά μιν ὡς ζώοντα νέκυν περιπεφρίκασιν :
ὣς Τρῶες φοβέοντο καὶ οὐκέτ᾽ ἐόντ᾽ Ἀχιλῆα .
Si
Febo
Apolo
no
fuera
muy
enojado
en
su
despiadado
corazón
,
porque
vio
la
muchedumbre
inmencionable
de
héroes
asesinados
.
Descendió
rápidamente
del
Olimpo
como
una
fiera
,
con
su
carcaj
y
las
flechas
que
causan
heridas
incurables
en
sus
hombros
.
Se
plantó
frente
al
Eácaida
y
en
torno
a
él
el
carcaj
y
el
arco
resonaban
fuertemente
.
Fuego
salvaje
destellaba
de
sus
ojos
y
conmovía
la
tierra
con
sus
pies
.
El
gran
dios
gritó
en
una
manera
terrible
,
para
apartar
a
Aquiles
de
la
batalla
,
espantado
ante
la
voz
divina
del
dios
y
salvar
a
los
troyanos
de
la
muerte
.
«Retírate
,
Peluda
,
lejos
de
los
troyanos
,
pues
no
conviene
,
no
,
que
ya
arrojes
malvada
muerte
sobre
tus
enemigos
,
no
sea
que
uno
de
los
inmortales
desde
el
Olimpo
hacerte
daño
a
ti
.
»
Así
dijo
.
Pero
él
no
huyó
la
voz
inmortal
del
dios
,
ya
que
las
Ceres
implacables
lo
estaban
revoloteando
.
Por
eso
,
no
se
preocupó
del
dios
y
le
gritó
fuertemente
.
«¡Febo
!
¿Por
qué
tú
,
protegiendo
a
los
troyanos
arrogantes
,
me
empujas
a
luchar
aun
contra
los
dioses
cuando
no
lo
deseo
?
Pues
ya
antes
me
engañaste
apartándome
del
clamor
de
la
batalla
,
cuando
antes
salvaste
a
Héctor
de
la
ruina
arrebatándolo
,
el
que
los
troyanos
exaltaban
en
la
ciudad
.
Pero
retírate
lejos
tú
y
vete
a
la
casa
de
los
otros
dichosos
,
no
sea
que
te
golpee
,
por
muy
inmoral
que
seas
.
»
Así
dijo
,
y
dejó
a
distancia
al
dios
,
y
avanzó
contra
los
troyanos
,
los
que
aún
estaban
huyendo
por
doquier
,
siempre
delante
de
la
ciudad
,
a
ellos
los
perseguía
.
Pero
Febo
Apolo
,
afligido
en
su
corazón
se
dirigió
tal
discurso
a
su
propio
a
sus
adentros
.
«¡Ay
!
Cómo
se
encoleriza
en
sus
sentidos
.
Pero
ni
Crónida
mismo
ni
ningún
otro
lo
protegerá
porque
rabia
así
y
se
enfrenta
a
los
dioses
.
»
Así
habló
,
y
se
hizo
invisible
entres
las
nubes
.
Se
revistió
con
una
bruma
y
disparó
una
odiosa
flecha
,
y
rápido
le
hirió
en
el
tobillo
.
De
inmediato
el
dolor
penetró
en
su
corazón
,
y
se
derrumbó
como
una
torre
,
a
la
cual
la
fuerza
de
un
ciclón
con
un
terremoto
subterráneo
destrozó
sobre
la
tierra
.
Así
cayó
al
suelo
el
noble
cuerpo
de
Eácida
.
Y
volviendo
su
mirada
a
todo
alrededor
llamó
a
gritos
un
discurso
ineficaz
.
«¿Quién
me
acaba
de
disparar
a
escondidas
esta
flecha
odiosa
?
Que
se
atreva
a
venir
frente
de
mí
y
al
descubierto
,
para
que
su
sangre
oscura
y
todas
sus
entrañas
se
derramen
alrededor
de
mí
lanza
y
él
al
nefasto
Hades
.
Pues
sé
que
ninguno
de
los
héroes
sobre
la
tierra
,
tras
acercarme
,
podría
abatirme
con
su
lanza
,
ni
aunque
tenga
un
corazón
grandemente
intrépido
en
su
pecho
,
un
corazón
intrépido
y
uno
que
sea
de
bronce
.
Hombres
débiles
siempre
acechan
en
oculto
a
los
más
nobles
.
Por
eso
que
venga
frente
de
mí
,
incluso
si
se
jacta
de
ser
un
dios
irritado
contra
los
dánaos
,
ya
que
mi
corazón
cree
que
es
Apolo
envuelto
en
una
nefasta
oscuridad
.
Pues
antes
mi
querida
madre
me
expuso
que
moriría
de
manera
miserable
por
de
él
con
flechas
cerca
junto
a
las
Puertas
Esceas
.
Esto
no
era
algo
que
se
había
de
llevar
el
viento
.
»
Habló
y
con
sus
manos
duras
extrajo
la
odiosa
flecha
de
la
herida
incurable
.
La
sangre
corría
mientras
se
iba
debilitando
,
y
el
destino
le
abatía
el
corazón
.
Furioso
,
arrojó
la
flecha
,
la
cual
de
repente
las
ráfagas
corrientes
se
la
llevaron
hacia
arriba
y
se
la
entregaron
a
Apolo
,
quien
iba
a
la
divina
llanura
de
Zeus
.
Pues
no
convenía
que
una
flecha
imperecedera
venida
de
un
inmortal
se
perdiera
.
Tras
recibirla
,
marchó
veloz
al
gran
Olimpo
,
la
asamblea
de
los
demás
inmortales
,
donde
ellos
se
juntaban
con
toda
rapidez
para
ver
la
batalla
de
los
hombres
.
Había
unos
que
deseaban
vehemente
extender
la
gloria
a
los
troyanos
,
y
al
contrario
otros
a
los
argivos
.
Y
con
designios
opuestos
,
observaban
a
los
que
mataban
y
a
los
que
morían
en
el
tumulto
.
Cuando
la
prudente
esposa
de
Zeus
lo
atisbó
,
lo
reprendió
de
inmediato
con
palabras
dolorosas
.
«¡Febo
!
¿Qué
acto
arrogante
hiciste
hoy
,
olvidándote
del
día
en
el
cual
nos
juntamos
los
inmortales
para
la
boda
de
Peleo
,
comparable
a
un
dios
?
Entre
de
los
invitados
cantabas
como
Peleo
tomó
a
Tetis
,
la
de
plateados
pies
,
por
esposa
,
dejando
atrás
el
gran
abismo
del
mar
,
y
mientras
tocabas
la
lira
te
escuchaban
muchedumbres
apiñadas
,
había
fieras
,
aves
,
colinas
de
riscos
elevados
,
y
ríos
,
y
el
bosque
entero
muy
sombreado
.
Pero
te
has
olvidado
de
estas
cosas
,
y
cometiste
un
acto
implacable
matando
a
este
hombre
divino
,
el
que
tú
,
vertiendo
néctar
con
los
demás
inmortales
,
oraste
que
naciera
como
hijo
de
Tetis
para
Peleo
.
Olvidaste
de
tus
oraciones
por
favorecer
al
pueblo
de
poderoso
Laomedonte
,
para
quien
apacentabas
los
bueyes
.
Él
,
un
mortal
,
te
atormentaba
aunque
eras
inmortal
.
Tú
,
insensato
en
el
corazón
,
favoreces
a
los
troyanos
,
olvidándote
de
todas
las
labores
que
hiciste
.
¡Necio
!
No
sabes
ahora
para
nada
en
tu
maldito
corazón
ni
quién
es
latoso
y
digno
de
padecer
dolores
ni
quién
honrado
por
los
dioses
.
Pues
,
en
realidad
,
Aquiles
fue
benévolo
a
nosotros
,
y
pertenecía
a
nuestra
raza
.
Pero
creo
que
la
prueba
de
los
troyanos
no
será
más
ligera
en
realidad
una
vez
ha
caído
Eácida
,
porque
su
hijo
desde
Escrios
vendrá
rápido
al
duro
combate
,
un
socorro
a
los
argivos
,
igual
a
su
padre
en
fuerza
.
El
desastre
se
acercará
a
muchos
enemigos
.
Ahora
por
supuesto
no
a
ti
te
importan
los
troyanos
,
sino
que
sientes
envidia
de
Aquiles
por
su
excelencia
,
porque
es
el
más
valiente
de
los
hombres
.
»
Angustiada
Hera
,
peleando
grandemente
con
el
hijo
del
muy
poderoso
Zeus
,
dejó
de
hablar
.
Él
no
le
respondió
con
palabras
,
pero
respetaba
a
la
esposa
de
su
infatigable
padre
.
No
era
capaz
de
mirarla
a
los
ojos
cara
a
cara
,
pero
se
sentó
lejos
de
los
dioses
cuya
existencia
no
tiene
fin
,
bajando
los
ojos
.
Y
los
inmortales
en
el
Olimpo
,
cuantos
que
defendían
a
los
dánaos
,
salvajemente
se
enojaban
con
él
.
De
lo
contrario
,
cuantos
vehemente
deseaban
extender
la
gloria
a
los
troyanos
,
ellos
lo
glorificaban
a
escondidas
de
Hera
,
exultantes
por
dentro
.
Porque
todos
los
dioses
celestiales
temblaban
ante
ella
furiosa
como
estaba
.
Pero
aún
no
se
olvidó
su
ardor
Pelida
.
Pues
su
sangre
negra
hervía
en
sus
invencibles
miembros
,
porque
deseaba
luchar
.
Ninguno
de
los
troyanos
se
atrevió
acercársele
,
aunque
era
herido
,
pero
se
quedaron
aparte
lejos
de
él
,
como
cazadores
sorprendidos
en
el
matorral
por
un
león
,
el
que
un
cazador
había
herido
,
pero
aunque
con
el
corazón
atravesado
por
la
lanza
,
no
se
olvidada
de
su
coraje
,
sino
que
volvía
su
salvaje
mirada
mientras
rugía
terriblemente
con
sus
feroces
mandíbulas
.
Así
la
cólera
y
la
herida
mortal
excitaban
sobremanera
el
corazón
de
Pelida
.
Sin
embargo
,
la
flecha
del
dios
lo
iba
derrotando
.
No
obstante
,
se
abalanzó
y
se
lanzó
contra
los
enemigos
,
blandiendo
su
fuerte
lanza
.
Mató
a
divino
Oritaón
,
noble
compañero
de
Héctor
,
al
alcanzarlo
bajo
la
sien
.
Pues
el
casco
no
detuvo
la
larga
lanza
,
aunque
lo
hubiera
querido
,
sino
que
penetrándolo
rápidamente
,
llegó
aún
dentro
del
hueso
hasta
los
nervios
del
cerebro
,
y
destruyo
su
vida
floreciente
.
Aquiles
mató
a
Hipónoo
al
clavarle
la
lanza
bajo
la
ceja
,
hasta
la
raíz
del
ojo
.
El
globo
ocular
se
cayó
de
sus
párpados
al
suelo
,
y
su
alma
salió
volando
al
Hades
.
Entonces
le
cortó
la
lengua
entera
de
Alcítoo
,
traspasando
la
mandíbula
.
Se
desplomó
a
la
llanura
de
la
tierra
,
jadeando
,
y
la
punta
de
lanza
era
visible
por
la
oreja
.
A
ellos
el
hombre
divino
les
mató
mientras
se
precipitaban
contra
él
.
Y
incluso
a
muchos
otros
que
huían
les
quitó
el
aliento
,
pues
todavía
su
sangre
hervía
en
el
pecho
.
Pero
cuando
sus
miembros
se
iban
enfriando
y
se
le
escapaba
el
espíritu
,
se
detuvo
en
pie
apoyándose
en
su
lanza
.
Aquellos
temblando
huían
con
toda
prisa
,
y
él
les
llamó
a
gritos
tal
discurso
.
«¡Ay
,
cobardes
troyanos
y
dárdanos
!
Ni
siquiera
con
mi
muerte
escaparéis
a
esta
implacable
lanza
,
sino
que
todos
juntos
pagaréis
a
mis
Erinias
una
horrible
destrucción
.
»
Así
dijo
.
Y
ellos
retrocedieron
al
oírlo
,
como
en
los
montes
cervatos
tímidos
tiemblan
ante
el
sonido
de
un
león
que
ruge
fuertemente
,
tras
haber
huido
de
la
furia
.
De
esta
manera
las
fuerzas
de
los
troyanos
vaqueros
y
los
aliados
extranjeros
se
estremecían
ante
la
última
grita
de
Aquiles
,
creyendo
que
todavía
seguía
ileso
.
Como
un
enorme
monte
él
se
derrumbó
entre
los
cadáveres
,
domeñado
por
el
destino
en
su
espíritu
duradero
y
miembros
poderosos
.
La
tierra
retumbó
,
y
las
armas
traquetearon
de
manera
tremenda
al
caer
irreprochable
Pelida
.
Y
todavía
seguía
temblando
sus
enemigos
sin
parar
en
sus
corazones
al
verle
.
Como
cuando
las
ovejas
retiemblan
ante
una
fiera
cruenta
,
abatida
por
jóvenes
,
viéndola
herida
al
lado
del
aprisco
,
y
no
se
atrevan
acercársele
,
sino
que
se
agitan
ante
él
como
si
el
cadáver
estuviera
vivo
.
Así
los
troyanos
temían
a
Aquiles
,
aunque
ya
no
seguía
vivo
.