Ἑλληνική Transliterate

ქართული Transliterate

[ 183α ]
Θεόδωρος
ἐοίκατε .

Σωκράτης
καλὸν ἂν ἡμῖν συμβαίνοι τὸ ἐπανόρθωμα τῆς ἀποκρίσεως , προθυμηθεῖσιν ἀποδεῖξαι ὅτι πάντα κινεῖται , ἵνα δὴ ἐκείνη ἡ ἀπόκρισις ὀρθὴ φανῇ . τὸ δ᾽ , ὡς ἔοικεν , ἐφάνη , εἰ πάντα κινεῖται , πᾶσα ἀπόκρισις , περὶ ὅτου ἄν τις ἀποκρίνηται , ὁμοίως ὀρθὴ εἶναι , οὕτω τ᾽ ἔχειν φάναι καὶ μὴ οὕτω , εἰ δὲ βούλει , γίγνεσθαι , ἵνα μὴ στήσωμεν αὐτοὺς τῷ λόγῳ .

Θεόδωρος
ὀρθῶς λέγεις .

Σωκράτης
πλήν γε , ὦ Θεόδωρε , ὅτι ‘οὕτω’ τε εἶπον καὶ ‘οὐχ οὕτω . ’ δεῖ δὲ οὐδὲ τοῦτο τὸ ‘οὕτω’ λέγειν—οὐδὲ [ 183β ] γὰρ ἂν ἔτι κινοῖτο τὸ ‘οὕτω’ —οὐδ᾽ αὖ ‘μὴ οὕτω’ — οὐδὲ γὰρ τοῦτο κίνησις—ἀλλά τιν᾽ ἄλλην φωνὴν θετέον τοῖς τὸν λόγον τοῦτον λέγουσιν , ὡς νῦν γε πρὸς τὴν αὑτῶν ὑπόθεσιν οὐκ ἔχουσι ῥήματα , εἰ μὴ ἄρα τὸ ‘οὐδ᾽ οὕτως’ μάλιστα δ᾽ οὕτως ἂν αὐτοῖς ἁρμόττοι , ἄπειρον λεγόμενον .

Θεόδωρος
οἰκειοτάτη γοῦν διάλεκτος αὕτη αὐτοῖς .

Σωκράτης
οὐκοῦν , ὦ Θεόδωρε , τοῦ τε σοῦ ἑταίρου ἀπηλλάγμεθα , καὶ οὔπω συγχωροῦμεν αὐτῷ πάντ᾽ ἄνδρα πάντων [ 183ξ ] χρημάτων μέτρον εἶναι , ἂν μὴ φρόνιμός τις ᾖ : ἐπιστήμην τε αἴσθησιν οὐ συγχωρησόμεθα κατά γε τὴν τοῦ πάντα κινεῖσθαι μέθοδον , ἢ εἰ μή τί πως ἄλλως Θεαίτητος ὅδε λέγει .

Θεόδωρος
ἄριστ᾽ εἴρηκας , ὦ Σώκρατες : τούτων γὰρ περανθέντων καὶ ἐμὲ ἔδει ἀπηλλάχθαι σοι ἀποκρινόμενον κατὰ τὰς συνθήκας , ἐπειδὴ τὸ περὶ τοῦ Πρωταγόρου λόγου τέλος σχοίη .

Θεαίτητος
μὴ πρίν γ᾽ ἄν , ὦ Θεόδωρε , Σωκράτης τε καὶ σὺ [ 183δ ] τοὺς φάσκοντας αὖ τὸ πᾶν ἑστάναι διέλθητε , ὥσπερ ἄρτι προύθεσθε .

Θεόδωρος
νέος ὤν , ὦ Θεαίτητε , τοὺς πρεσβυτέρους ἀδικεῖν διδάσκεις ὁμολογίας παραβαίνοντας ; ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως τῶν ἐπιλοίπων Σωκράτει δώσεις λόγον .

Θεαίτητος
ἐάνπερ γε βούληται . ἥδιστα μεντἂν ἤκουσα περὶ ὧν λέγω .

Θεόδωρος
‘Ἱππέας εἰς πεδίον’ προκαλῇ Σωκράτη εἰς λόγους προκαλούμενος : ἐρώτα οὖν καὶ ἀκούσῃ .

Σωκράτης
ἀλλά μοι δοκῶ , ὦ Θεόδωρε , περί γε ὧν κελεύει [ 183ε ] Θεαίτητος οὐ πείσεσθαι αὐτῷ .

Θεόδωρος
τί δὴ οὖν οὐ πείσεσθαι ;

Σωκράτης
μέλισσον μὲν καὶ τοὺς ἄλλους , οἳ ἓν ἑστὸς λέγουσι τὸ πᾶν , αἰσχυνόμενος μὴ φορτικῶς σκοπῶμεν , ἧττον αἰσχύνομαι ἢ ἕνα ὄντα Παρμενίδην . Παρμενίδης δέ μοι φαίνεται , τὸ τοῦ Ὁμήρου , ‘αἰδοῖός τέ μοι’ εἶναι ἅμα ‘δεινός τε . ’ συμπροσέμειξα γὰρ δὴ τῷ ἀνδρὶ πάνυ νέος πάνυ πρεσβύτῃ , [ 184α ] καί μοι ἐφάνη βάθος τι ἔχειν παντάπασι γενναῖον .