Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
Furman University
Homer, iliad 21.1-53 - Grc vs Ger, Voss translation
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
Deutsch
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Als
sie
nunmehr
an
die
Furt
des
schönhinwallenden
Xanthos
Kamen
,
des
wirbelnden
Stroms
,
den
Zeus
der
Unsterbliche
zeugte
;
Dort
auseinander
sie
trennend
,
verfolgt
'
er
jen
'
ins
Gefilde
Stadtwärts
,
wo
die
Achaier
dahergescheucht
sich
ergossen
Erst
den
vorigen
Tag
,
vor
der
Wut
des
strahlenden
Hektors
:
Hier
flohn
jene
nunmehr
angstvoll
:
doch
es
hemmte
sie
Here
,
Dickes
Gewölk
vorbreitend
den
Flüchtlingen
.
Aber
die
andern
,
Hingedrängt
an
des
Stroms
tiefstrudelnde
Silbergewässer
,
Stürzten
hinab
mit
lautem
Getös
'
:
und
es
rauschten
die
Fluten
,
Daß
die
Gestad
'
umher
laut
halleten
;
rings
mit
Geschrei
nun
Schwammen
sie
hiehin
und
dorthin
,
umhergedreht
in
den
Wirbeln
.
Wie
vor
des
Feuers
Gewalt
sich
ein
Schwarm
Heuschrecken
emporhebt
,
Hinzufliehn
in
den
Strom
;
denn
es
flammt
unermüdetes
Feuer
,
Plötzlich
entbrannt
im
Gefild
'
,
und
sie
fallen
gescheucht
in
das
Wasser
:
So
vor
Achilleus
ward
dem
tiefhinstrudelnden
Xanthos
Voll
sein
rauschender
Strom
von
der
Rosse
Gewirr
und
der
Männer
.
Aber
der
göttliche
Held
ließ
dort
die
Lanz
'
an
dem
Ufer
,
Auf
Tamarisken
gelehnt
,
und
stürzte
sich
,
stark
wie
ein
Dämon
,
Nach
,
sein
Schwert
in
der
Hand
,
und
entsetzliche
Taten
ersann
er
.
Rings
nun
schlug
er
umher
;
und
schreckliches
Röcheln
erhub
sich
Unter
dem
mordenden
Schwert
,
und
gerötet
von
Blut
war
das
Wasser
.
Wie
vor
dem
ungeheuren
Delphin
die
anderen
Fische
Fliehend
die
Buchten
erfüllen
des
wohlanlandbaren
Hafens
,
Bange
gedrängt
;
denn
gräßlich
verschlinget
er
,
wen
er
erhaschet
:
So
die
Troer
voll
Angst
in
des
furchtbaren
Stromes
Gewässern
Flohen
sie
unter
die
Bord
'
.
Als
drauf
vom
Ermorden
die
Händ
'
ihm
Starreten
,
wählt
'
er
annoch
zwölf
lebende
Jüngling
'
im
Strome
;
Abzubüßen
den
Tod
des
Menötiaden
Patroklos
.
Diese
zog
er
heraus
,
betäubt
,
wie
die
Jungen
der
Hindin
;
Band
dann
zurück
die
Hände
mit
wohlgeschnittenen
Riemen
,
Welche
sie
selbst
getragen
um
ihre
geflochtenen
Panzer
;
Gab
sie
darauf
den
Genossen
,
hinab
zu
den
Schiffen
zu
führen
.
Wieder
hinein
dann
stürzt
'
er
,
nach
Mord
und
Gewürge
sich
sehnend
.
Jetzt
begegnet
'
ihm
Priamos
'
Sohn
,
des
Dardanionen
,
Der
aus
dem
Strom
aufstrebte
,
Lykaon
:
den
er
vordem
selbst
Weggeführt
mit
Gewalt
von
des
Vaters
fruchtbarem
Obsthain
,
Einst
in
der
Nacht
ausgehend
.
Es
schnitt
mit
dem
Erze
der
Jüngling
Wildernder
Feigen
Gesproß
,
zum
Sesselrande
des
Wagens
.
Doch
unverhofft
ihm
nahte
zum
Weh
der
edle
Achilleus
.
Damals
sandt
'
er
in
Lemnos
'
bevölkerte
Stadt
zum
Verkauf
ihn
,
Führend
im
Schiff
,
und
den
Wert
bezahlte
der
Sohn
des
Jason
.
Dorther
löste
sein
Gast
Eëtion
,
Herrscher
in
Imbros
,
Ihn
sehr
teuer
erkauft
,
und
sandt
'
ihn
zur
edlen
Arisbe
.
Heimlich
schlich
er
von
dannen
,
und
kam
zum
Palaste
des
Vaters
Elf
der
Tage
nunmehr
erfreut
'
er
das
Herz
mit
den
Seinen
,
Wiedergekehrt
aus
Lemnos
;
doch
jetzt
am
zwölften
von
neuem
Gab
in
Achilleus
'
Hand
ihn
ein
Himmlischer
,
welcher
bestimmt
war
,
Ihn
zum
Aïs
zu
senden
,
wie
sehr
ungern
er
dahinging
.
Als
ihn
jetzo
erblickte
der
mutige
Renner
Achilleus
,
Ihn
der
entblößt
von
Helme
,
von
Schild
und
Lanze
daherkam
:
Alles
hatt
'
er
zur
Erde
gelegt
;
denn
ermattet
von
Angstschweiß
Strebt
'
er
empor
aus
dem
Strom
,
und
kraftlos
wankten
die
Kniee
:
Unmutsvoll
nun
sprach
er
zu
seiner
erhabenen
Seele
:
Iliad XXII, 188-213
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Created on 2018-02-24 22:28:58
- Modified on 2018-04-05 17:59:03
- Translated by Samuel Butler
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
English
Ἕκτορα δʼ ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπʼ ὠκὺς Ἀχιλλεύς .
ὡς δʼ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται
ὄρσας ἐξ εὐνῆς διά τʼ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσας ·
τὸν δʼ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξας ὑπὸ θάμνῳ ,
ἀλλά τʼ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρά κεν εὕρῃ ·
ὣς Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεΐωνα .
ὁσσάκι δʼ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων
ἀντίον ἀΐξασθαι ἐϋδμήτους ὑπὸ πύργους ,
εἴ πως οἷ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι ,
τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰς
πρὸς πεδίον · αὐτὸς δὲ ποτὶ πτόλιος πέτετʼ αἰεί .
ὡς δʼ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν ·
οὔτʼ ἄρʼ ὃ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθʼ ὃ διώκειν ·
ὣς ὃ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν , οὐδʼ ὃς ἀλύξαι .
πῶς δέ κεν Ἕκτωρ κῆρας ὑπεξέφυγεν θανάτοιο ,
εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετʼ Ἀπόλλων
ἐγγύθεν , ὅς οἱ ἐπῶρσε μένος λαιψηρά τε γοῦνα ;
λαοῖσιν δʼ ἀνένευε καρήατι δῖος Ἀχιλλεύς ,
οὐδʼ ἔα ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα ,
μή τις κῦδος ἄροιτο βαλών , ὃ δὲ δεύτερος ἔλθοι .
ἀλλʼ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο ,
καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα ,
ἐν δʼ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο ,
τὴν μὲν Ἀχιλλῆος , τὴν δʼ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο ,
ἕλκε δὲ μέσσα λαβών · ῥέπε δʼ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ ,
ᾤχετο δʼ εἰς Ἀΐδαο , λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων .
ὡς δʼ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται
ὄρσας ἐξ εὐνῆς διά τʼ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσας ·
τὸν δʼ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξας ὑπὸ θάμνῳ ,
ἀλλά τʼ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρά κεν εὕρῃ ·
ὣς Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεΐωνα .
ὁσσάκι δʼ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων
ἀντίον ἀΐξασθαι ἐϋδμήτους ὑπὸ πύργους ,
εἴ πως οἷ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι ,
τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰς
πρὸς πεδίον · αὐτὸς δὲ ποτὶ πτόλιος πέτετʼ αἰεί .
ὡς δʼ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν ·
οὔτʼ ἄρʼ ὃ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθʼ ὃ διώκειν ·
ὣς ὃ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν , οὐδʼ ὃς ἀλύξαι .
πῶς δέ κεν Ἕκτωρ κῆρας ὑπεξέφυγεν θανάτοιο ,
εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετʼ Ἀπόλλων
ἐγγύθεν , ὅς οἱ ἐπῶρσε μένος λαιψηρά τε γοῦνα ;
λαοῖσιν δʼ ἀνένευε καρήατι δῖος Ἀχιλλεύς ,
οὐδʼ ἔα ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα ,
μή τις κῦδος ἄροιτο βαλών , ὃ δὲ δεύτερος ἔλθοι .
ἀλλʼ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο ,
καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα ,
ἐν δʼ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο ,
τὴν μὲν Ἀχιλλῆος , τὴν δʼ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο ,
ἕλκε δὲ μέσσα λαβών · ῥέπε δʼ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ ,
ᾤχετο δʼ εἰς Ἀΐδαο , λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων .
Achilles
was
still
in
full
pursuit
of
Hektor
,
as
a
hound
chasing
a
fawn
which
he
has
started
from
its
covert
on
the
mountains
,
and
hunts
through
glade
and
thicket
.
The
fawn
may
try
to
elude
him
by
crouching
under
cover
of
a
bush
,
but
he
will
scent
her
out
and
follow
her
up
until
he
gets
her
-
even
so
there
was
no
escape
for
Hektor
from
the
fleet
son
of
Peleus
.
Whenever
he
made
a
set
to
get
near
the
Dardanian
gates
and
under
the
walls
,
that
his
people
might
help
him
by
showering
down
weapons
from
above
,
Achilles
would
gain
on
him
and
head
him
back
towards
the
plain
,
keeping
himself
always
on
the
city
side
.
As
a
man
in
a
dream
who
fails
to
lay
hands
upon
another
whom
he
is
pursuing
-
the
one
cannot
escape
nor
the
other
overtake
-
even
so
neither
could
Achilles
come
up
with
Hektor
,
nor
Hektor
break
away
from
Achilles
;
nevertheless
he
might
even
yet
have
escaped
death
had
not
the
time
come
when
Apollo
,
who
thus
far
had
sustained
his
strength
and
nerved
his
running
,
was
now
no
longer
to
stay
by
him
.
Achilles
made
signs
to
the
Achaean
host
,
and
shook
his
head
to
show
that
no
man
was
to
aim
a
dart
at
Hektor
,
lest
another
might
win
the
glory
of
having
hit
him
and
he
might
himself
come
in
second
.
Then
,
at
last
,
as
they
were
nearing
the
fountains
for
the
fourth
time
,
the
father
of
all
balanced
his
golden
scales
and
placed
a
doom
in
each
of
them
,
one
for
Achilles
and
the
other
for
Hektor
.
As
he
held
the
scales
by
the
middle
,
the
doom
of
Hektor
fell
down
deep
into
the
house
of
Hades
-
and
then
Phoebus
Apollo
left
him
.
Homer, Iliad XXI, 1-53 - Gr vs English (Murray)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
English
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
But
when
they
were
now
come
to
the
ford
of
the
fair
-
flowing
river
,
even
eddying
Xanthus
that
immortal
Zeus
begat
,
there
Achilles
cleft
them
asunder
,
and
the
one
part
he
drave
to
the
plain
toward
the
city
,
even
where
the
Achaeans
were
fleeing
in
rout
the
day
before
,
what
time
glorious
Hector
was
raging—thitherward
poured
forth
some
in
rout
,
and
Hera
spread
before
them
a
thick
mist
to
hinder
them
;
but
the
half
of
them
were
pent
into
the
deep
-
flowing
river
with
its
silver
eddies
.
Therein
they
flung
themselves
with
a
great
din
,
and
the
sheer
-
falling
streams
resounded
,
and
the
banks
round
about
rang
loudly
;
and
with
noise
of
shouting
swam
they
this
way
and
that
,
whirled
about
in
the
eddies
.
And
as
when
beneath
the
onrush
of
fire
locusts
take
wing
to
flee
unto
a
river
,
and
the
unwearied
fire
burneth
them
with
its
sudden
oncoming
,
and
they
shrink
down
into
the
water
;
even
so
before
Achilles
was
the
sounding
stream
of
deep
-
eddying
Xanthus
filled
confusedly
with
chariots
and
with
men
.
But
the
Zeus
-
begotten
left
there
his
spear
upon
the
bank
,
leaning
against
the
tamarisk
bushes
,
and
himself
leapt
in
like
a
god
with
naught
but
his
sword
;
and
grim
was
the
work
he
purposed
in
his
heart
,
and
turning
him
this
way
and
that
he
smote
and
smote
;
and
from
them
uprose
hideous
groaning
as
they
were
anchorage
in
their
terror
,
for
greedily
doth
he
devour
whatsoever
one
he
catcheth
;
even
so
cowered
the
Trojans
in
the
streams
of
the
dread
river
beneath
the
steep
banks
.
And
he
,
when
his
hands
grew
weary
of
slaying
,
chose
twelve
youths
alive
from
out
the
river
as
blood
-
price
for
dead
Patroclus
,
son
of
Menoetius
.
These
led
he
forth
dazed
like
fawns
,
and
bound
their
hands
behind
them
with
shapely
thongs
,
which
they
themselves
wore
about
their
pliant
tunics
,
and
gave
them
to
his
comrades
to
lead
to
the
hollow
ships
.
Then
himself
he
sprang
back
again
,
full
eager
to
slay
.
There
met
he
a
son
of
Dardanian
Priam
fleeing
forth
from
the
river
,
even
Lycaon
,
whom
on
a
time
he
had
himself
taken
and
brought
sore
against
his
will
,
from
his
father
'
s
orchard
being
come
forth
in
the
night
;
he
was
cutting
with
the
sharp
bronze
the
young
shoots
of
a
wild
fig
-
tree
,
to
be
the
rims
of
a
chariot
;
but
upon
him
,
an
unlooked
-
for
bane
,
came
goodly
Achilles
.
For
that
time
had
he
sold
him
into
well
-
built
Lemnos
,
bearing
him
thither
on
his
ships
,
and
the
son
of
Jason
had
given
a
price
for
him
;
but
from
thence
a
guest
-
friend
had
ransomed
him—
and
a
great
price
he
gave—even
Eetion
of
Imbros
,
and
had
sent
him
unto
goodly
Arisbe
;
whence
he
had
fled
forth
secretly
and
come
to
the
house
of
his
fathers
.
For
eleven
days
'
space
had
he
joy
amid
his
friends
,
being
come
forth
from
Lemnos
;
but
on
the
twelfth
a
god
cast
him
once
more
into
the
hands
of
Achilles
,
who
was
to
send
him
to
the
house
of
Hades
,
loath
though
he
was
to
go
.
When
the
swift
-
footed
,
goodly
Achilles
was
ware
of
him
,
all
unarmed
,
without
helm
or
shield
,
nor
had
he
a
spear
,
but
had
thrown
all
these
from
him
to
the
ground
;
for
the
sweat
vexed
him
as
he
sought
to
flee
from
out
the
river
,
and
weariness
overmastered
his
knees
beneath
him
;
then
,
mightily
moved
,
Achilles
spake
unto
his
own
great
-
hearted
spirit
:
Homer, Iliad XXI 1-53: Gr vs Italian (Romagnoli)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
italiano
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Ma
poi
che
giunser
presso
la
bella
corrente
del
fiume
,
del
vorticoso
Xanto
,
cui
padre
fu
Giove
immortale
,
quivi
in
due
parti
li
ruppe
,
spingendone
l’una
sul
piano
,
verso
la
rocca
d’Ilio
,
dov’erano
innanzi
alla
furia
d’
Ettore
,
il
giorno
innanzi
,
fuggiti
sgomenti
,
gli
Achivi
.
Si
rovesciarono
qui
,
fuggiaschi
;
e
caligine
fitta
Era
distese
a
salvarli
,
su
loro
.
Ma
furono
gli
altri
sospinti
verso
il
fiume
profondo
,
dai
gorghi
d’argento
.
Giù
con
fracasso
grande
piombarono
:
l’alta
corrente
strepito
diede
,
cupe
le
rive
rombarono
attorno
.
Quelli
,
nuotavano
urlando
qua
,
là
,
mulinati
dai
gorghi
.
Come
allorché
locuste
,
dall’impeto
spinte
d’un
fuoco
,
fuggiasche
verso
un
fiume
svolazzano
:
surta
improvvisa
,
arde
la
fiamma
implacata
,
si
gittano
quelle
nei
gorghi
:
tal
,
per
la
furia
d’Achille
,
la
fonda
corrente
del
Xanto
d’uomini
,
di
cavalli
s’empiea
,
di
confuso
tumulto
.
E
quel
divino
,
lasciò
,
lí
sopra
la
sponda
,
la
picca
poggiata
ai
tamerischi
,
balzò
,
pari
a
un
Nume
,
nell’acqua
,
sola
stringendo
la
spada
,
volgendo
in
cuor
suo
crudi
scempi
.
Colpiva
tutto
in
giro
:
la
spada
feriva
,
sorgeva
misero
il
grido
,
rossi
correvano
i
gorghi
di
sangue
.
Come
allorché
,
dinanzi
l’immane
delfin
,
gli
altri
pesci
fuggono
,
e
negli
anfratti
s’accalcan
d’un
porto
securo
,
tutti
sgomenti
,
ché
quanti
ne
giunge
,
l’inghiotte
vorace
:
similemente
i
Troiani
,
pei
flutti
del
fiume
tremendo
,
si
rannicchiavano
sotto
le
ripe
.
Or
,
poi
ch’egli
le
mani
ebbe
di
strage
stanche
,
dai
vortici
dodici
trasse
giovani
vivi
,
che
il
fio
pagasser
di
Patroclo
spento
.
Fuori
dall’acqua
,
come
cerbiatti
sgomenti
,
li
trasse
,
e
dietro
il
dorso
a
tutti
le
mani
avvinghiò
ccn
le
cinghie
ch’essi
portavan
,
polite
,
sovresse
le
tuniche
molli
:
quindi
li
diede
ai
compagni
,
che
sopra
le
navi
ricurve
li
conducessero
.
Ed
egli
proruppe
di
nuovo
alla
strage
.
Qui
si
trovò
con
uno
dei
figli
di
Priamo
a
fronte
,
con
Licaone
,
fuggiasco
dal
fiume
.
Già
un
tempo
rapito
in
un
agguato
notturno
l’avea
dai
poderi
del
padre
.
Esso
d’un
caprifico
tagliava
le
rame
novelle
con
l’affilata
scure
,
per
farne
d’un
carro
le
sponde
,
quando
su
lui
piombò
l’improvviso
flagello
d’Achille
,
che
lo
mandò
,
sovresse
le
navi
,
per
venderlo
a
Lemno
,
e
ne
die’
prezzo
Eumèo
,
figli
noi
di
Giasone
.
D’Eumèo
quindi
un
ospite
.
Elione
di
rubro
,
con
molti
presenti
lo
riscattò
,
che
ad
Arisba
divina
lo
addusse
;
e
di
furto
quindi
fuggito
,
era
giunto
di
nuovo
alla
casa
del
padre
.
Undici
giorni
potè
,
scampato
da
Lemno
,
godere
la
compagnia
dei
suoi
cari
;
perché
nel
duodecimo
,
un
Nume
sotto
le
mani
d’Achille
di
nuovo
il
gittò
,
che
doveva
d’Ade
alla
casa
spedirlo
,
sebbene
a
mal
grado
vi
andasse
.
Come
lo
vide
,
Achille
veloce
di
pie’
,
tutto
ignudo
,
senza
né
scudo
né
elmo
—
né
lancia
stringeva
,
ché
a
terra
tutto
gittato
avea
:
ché
dal
fiume
fuggendo
,
sudore
lo
macerava
,
e
grave
stanchezza
fiaccava
i
ginocchi
—
tutto
crucciato
,
cosí
si
volse
al
magnanimo
cuore
:
Homer, Iliad XXI, 1-53: Gr vs French (Mazon)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
français
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Mais
dès
qu
'
ils
atteignent
le
gué
du
beau
fleuve
,
du
Xanthe
tourbillonnant
,
dont
le
père
est
Zeus
immortel
,
Achille
les
coupe
en
deux
.
Il
pousse
les
uns
vers
la
plaine
,
dans
la
direction
de
la
ville
.
C
'
est
par
où
,
la
veille
encore
,
les
Achéens
affolés
fuyaient
la
furie
de
l
'
illustre
Héctor
,
qu
'
aujourd
'
hui
les
Troyens
dévalent
,
apeurés
,
tandis
qu
'
Héré
devant
eux
déploie
une
vapeur
épaisse
destinée
à
les
retenir
!
L
'
autre
moitié
en
revanche
se
trouve
acculée
au
fleuve
profond
,
qui
roule
en
tourbillons
d
'
argent
.
Ils
s
'
y
précipitent
àlors
à
grand
fracas
;
les
eaux
profondes
bruissent
;
les
falaises
,
tout
autour
,
grondent
terriblement
.
Au
milieu
des
cris
,
ils
nagent
,
de
-
ci
,
de
-
là
,
tournant
avec
les
tourbillons
.
On
dirait
des
sauterelles
que
la
pussée
de
l
'
incendie
a
toutes
soulevées
pour
fuir
vers
un
fleuve
:
une
flamme
vivace
a
brusquement
jailli
;
elle
est
là
,
qui
les
brûle
;
toutes
cherchent
un
abri
dans
l
'
eau
.
Ainsi
,
sours
la
poussée
d
'
Achille
,
le
cours
du
Xanthe
aux
tourbillons
profonds
se
remplit
d
'
un
fracas
de
chars
et
d
'
hommes
à
la
fois
.
Le
héros
divin
laisse
alors
,
sur
la
falaise
,
sa
pique
appuyée
à
des
tamaris
,
et
s
'
élance
dans
le
fleuve
,
pareil
à
un
dieu
.
Il
n
'
a
qu
'
une
épée
;
son
coeur
ne
songe
qu
'
à
des
oeuvres
de
mort
.
Il
va
frappant
à
la
ronde
,
et
une
plainte
monte
,
horrible
,
de
tous
les
corps
que
frappe
son
épée
.
L
'
onde
devient
rouge
de
sang
.
on
voit
parfois
,
devant
un
énorme
dauphin
,
les
poissons
qui
s
'
enfuient
et
remplissent
les
fonds
d
'
un
port
au
bon
mouillage
:
ils
ont
si
grand
peur
!
qui
est
saisi
est
sûr
d
'
être
mangé
.
De
même
les
Troyens
,
tout
le
long
des
eaux
du
fleuve
terrible
,
cherchent
un
abri
sous
l
'
escarpement
des
berges
.
Mais
,
quand
ses
bras
sont
las
de
tuer
,
il
ramasse
alors
,
vivants
,
dans
le
fleuve
,
douze
jeunes
hommes
,
qui
paieront
pour
le
fils
de
Ménoetios
,
pour
Patrocle
mort
.
Il
les
fait
sortir
du
fleuve
,
effarés
comme
des
faons
;
il
leur
lie
les
bras
par
derrière
,
avec
les
bonnes
courroies
qu
'
ils
portent
eux
-
mêmes
sur
leur
souples
tuniques
,
et
il
les
confie
aux
siens
,
pour
qu
'
ils
les
emmènent
aux
nefs
creuses
.
Puis
il
bondit
de
nouveau
en
avant
,
avide
de
massacre
.
Il
tombe
alors
sur
un
fils
de
Priam
le
Dardanide
,
qui
s
'
échappe
à
l
'
instant
du
fleuve
.
C
'
est
Lycaon
,
qu
'
il
a
pris
lui
-
même
naguère
et
par
force
emmené
du
verger
de
son
père
,
au
cours
d
'
une
attaque
nocturne
.
Lycaon
s
'
occupait
,
avec
le
bronze
aigu
,
à
couper
de
jeunes
branches
à
un
figuier
sauvage
,
afin
d
'
en
fabriquer
une
rampe
de
char
.
Le
divin
Achille
s
'
était
à
ce
moment
abattu
sur
lui
comme
un
désastre
imprévu
.
puis
il
l
'
avait
emmené
sur
ses
nefs
et
vendu
dans
la
belle
Lemnos
,
où
le
fils
d
'
Iéson
l
'
avait
acheté
.
Un
hôte
alors
l
'
avait
tiré
de
là
,
en
donnant
de
lui
un
gros
prix
;
c
'
était
Éétion
d
'
Imbros
,
qui
l
'
avait
ensuite
envoyé
dans
la
divine
Arisbé
,
d
'
où
il
s
'
était
échappé
et
avait
regagné
le
palais
paternel
.
Depuis
onze
jours
,
rentré
de
Lesbos
,
il
goûtait
en
son
coeur
la
joie
de
vivre
avec
les
siens
.
Mais
,
le
douzième
jour
,
le
Ciel
le
fait
de
nouveau
tomber
dans
les
mains
d
'
Achille
,
qui
doit
l
'
expédier
de
force
chez
Hadès
.
Donc
,
le
divin
Achille
aux
pieds
infatigables
l
'
aperçoit
,
désarmé
,
sans
casque
ni
écu
,
sans
javeline
mème
:
il
a
tout
jeté
à
terre
.
La
sueur
l
'
a
épuisé
,
dans
ses
efforts
pour
échapper
au
fleuve
,
et
la
fatigue
a
dompté
ses
genoux
.
Achille
alors
s
'
irrite
et
dit
à
son
grand
coeur
:
Homer, Iliad XXI, 1-53: Gr vs English (Butler)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
English
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Now
when
they
came
to
the
ford
of
the
full
-
flowing
river
Xanthos
,
begotten
of
immortal
Zeus
,
Achilles
cut
their
forces
in
two
:
one
half
he
chased
over
the
plain
towards
the
city
by
the
same
way
that
the
Achaeans
had
taken
when
fleeing
panic
-
stricken
on
the
preceding
day
with
Hektor
in
full
triumph
;
this
way
did
they
flee
pell
-
mell
,
and
Hera
sent
down
a
thick
mist
in
front
of
them
to
stay
them
.
The
other
half
were
hemmed
in
by
the
deep
silver
-
eddying
stream
,
and
fell
into
it
with
a
great
uproar
.
The
waters
resounded
,
and
the
banks
rang
again
,
as
they
swam
hither
and
thither
with
loud
cries
amid
the
whirling
eddies
.
As
locusts
flying
to
a
river
before
the
blast
of
a
grass
fire
-
the
flame
comes
on
and
on
till
at
last
it
overtakes
them
and
they
huddle
into
the
water
-
even
so
was
the
eddying
stream
of
Xanthos
filled
with
the
uproar
of
men
and
horses
,
all
struggling
in
confusion
before
Achilles
.
Forthwith
the
hero
left
his
spear
upon
the
bank
,
leaning
it
against
a
tamarisk
bush
,
and
plunged
into
the
river
like
a
daimôn
,
armed
with
his
sword
only
.
Fell
was
his
purpose
as
he
hewed
the
Trojans
down
on
every
side
.
Their
dying
groans
rose
hideous
as
the
sword
smote
them
,
and
the
river
ran
red
with
blood
.
As
when
fish
flee
scared
before
a
huge
dolphin
,
and
fill
every
nook
and
corner
of
some
fair
haven
-
for
he
is
sure
to
eat
all
he
can
catch
-
even
so
did
the
Trojans
cower
under
the
banks
of
the
mighty
river
,
and
when
Achilles
'
arms
grew
weary
with
killing
them
,
he
drew
twelve
youths
alive
out
of
the
water
,
to
sacrifice
in
revenge
for
Patroklos
son
of
Menoitios
.
He
drew
them
out
like
dazed
fawns
,
bound
their
hands
behind
them
with
the
belts
of
their
own
shirts
,
and
gave
them
over
to
his
men
to
take
back
to
the
ships
.
Then
he
sprang
into
the
river
,
thirsting
for
still
further
blood
.
There
he
found
Lykaon
,
son
of
Priam
seed
of
Dardanos
,
as
he
was
escaping
out
of
the
water
;
he
it
was
whom
he
had
once
taken
prisoner
when
he
was
in
his
father
'
s
vineyard
,
having
set
upon
him
by
night
,
as
he
was
cutting
young
shoots
from
a
wild
fig
-
tree
to
make
the
wicker
sides
of
a
chariot
.
Achilles
then
caught
him
to
his
sorrow
unawares
,
and
sent
him
by
sea
to
Lemnos
,
where
the
son
of
Jason
bought
him
.
But
a
guest
-
friend
,
Eetion
of
Imbros
,
freed
him
with
a
great
sum
,
and
sent
him
to
Arisbe
,
whence
he
had
escaped
and
returned
to
his
father
'
s
house
.
He
had
spent
eleven
days
happily
with
his
friends
after
he
had
come
from
Lemnos
,
but
on
the
twelfth
heaven
again
delivered
him
into
the
hands
of
Achilles
,
who
was
to
send
him
to
the
house
of
Hades
sorely
against
his
will
.
He
was
unarmed
when
Achilles
caught
sight
of
him
,
and
had
neither
helmet
nor
shield
;
nor
yet
had
he
any
spear
,
for
he
had
thrown
all
his
armor
from
him
on
to
the
bank
,
and
was
sweating
with
his
struggles
to
get
out
of
the
river
,
so
that
his
strength
was
now
failing
him
.
Then
Achilles
said
to
himself
in
his
surprise
,
Homer, iliad 21.1-53 - Grc vs Ger, Voss translation
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
italiano
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Ma
quando
giunsero
al
guado
del
fiume
bella
corrente
,
lo
Xanto
vorticoso
,
che
l
'
immortale
Zeus
generò
,
qui
li
tagliò
in
due
,
e
gli
uni
cacciò
per
la
piana
verso
la
rocca
,
là
dove
gli
Achei
atterriti
fuggivano
il
giorno
avanti
,
quando
infuriava
Ettore
illustre
;
là
essi
ora
in
fuga
si
rovesciavano
;
ed
Era
stese
davanti
a
loro
nebbia
profonda
per
trattenerli
;
l
'
altra
metà
s
'
affollava
sul
fiume
acque
profonde
,
gorghi
d
'
argento
;
vi
si
gettavano
con
gran
fracasso
,
le
cupe
correnti
muggivano
,
forte
rumoreggiavano
intorno
le
sponde
;
essi
fra
urla
nuotavano
di
qua
e
di
là
,
girando
nei
vortici
.
Come
svolazzano
le
cavallette
sotto
la
vampa
del
fuoco
,
fuggendo
al
fiume
:
fiammeggia
il
fuoco
instancabile
sorto
improvvisamente
;
tra
l
'
acqua
esse
s
'
appiattano
;
così
sotto
Achille
il
corso
del
fiume
gorghi
profondi
s
'
empì
di
fracasso
confuso
d
'
uomini
e
di
cavalli
.
Allora
il
divino
Pelide
lasciò
l
'
asta
lì
sulla
ripa
,
fra
i
tamerischi
,
e
pari
a
un
dio
si
slanciò
,
armato
solo
di
spada
,
male
vendette
pensando
in
cuore
,
e
in
tondo
menava
;
si
levò
un
gemito
orrendo
dei
colpiti
di
spada
,
l
'
acqua
arrossava
di
sangue
.
Come
sotto
un
delfino
enorme
gli
altri
pesci
fuggendo
riempiono
i
fondi
del
porto
,
sicuro
ancoraggio
,
spauriti
:
ché
quello
divora
chi
può
raggiungere
;
così
lungo
l
'
acque
del
fiume
tremendo
i
Troiani
s
'
appiattavano
sotto
le
ripe
.
E
Achille
quando
ebbe
stanche
le
mani
di
massacrare
,
scelse
nel
fiume
dodici
giovani
vivi
,
inferie
pel
morto
Patroclo
Meneziade
:
li
tirò
fuori
,
istupiditi
come
cerbiatti
,
legò
dietro
le
braccia
con
le
cinghie
robuste
ch
'
essi
avevano
intorno
alle
morbide
tuniche
,
e
li
diede
ai
compagni
,
da
portare
alle
concave
navi
;
egli
balzò
ancora
avanti
,
avido
di
massacro
.
E
s
'
imbatté
in
un
figlio
di
Priamo
Dardanide
,
che
fuggiva
dal
fiume
,
Licàone
;
lui
stesso
l
'
aveva
preso
e
strappato
per
forza
dalla
vigna
paterna
,
sopraggiungendo
di
notte
;
da
un
fico
col
bronzo
affilato
i
nuovi
rami
tagliava
,
che
sponda
di
carro
gli
fossero
;
ma
Achille
glorioso
gli
piombò
addosso
,
improvvisa
sciagura
.
Allora
dovunque
lo
portò
a
Lemno
la
ben
costruita
per
nave
,
e
lo
vendette
,
lo
comprò
il
figlio
di
Giasone
:
là
un
ospite
lo
liberò
e
pagò
molto
,
l
'
imbrio
Eezíone
,
lo
mandò
in
Arisbe
divina
;
da
cui
fuggendo
raggiunse
la
casa
paterna
;
undici
giorni
della
sua
gente
godette
in
cuore
,
tornato
da
Lemno
;
ma
al
dodicesimo
ancora
un
dio
lo
gettò
tra
le
mani
d
'
Achille
,
che
lo
doveva
spedire
all
'
Ade
,
benché
non
volesse
discendervi
.
Dunque
lo
vide
Achille
glorioso
piede
veloce
nudo
,
senz
'
elmo
e
scudo
,
e
neppur
l
'
asta
aveva
,
ma
tutto
in
terra
aveva
gettato
;
lo
sfiniva
il
sudore
fuggendo
dal
fiume
,
e
la
stanchezza
spossava
i
ginocchi
.
Disse
allora
irritato
al
suo
cuore
magnanimo
:
Homer, iliad 21.1-53 - Grc vs Ger, Voss translation
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
Deutsch
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Als
sie
nunmehr
an
die
Furt
des
schönhinwallenden
Xanthos
Kamen
,
des
wirbelnden
Stroms
,
den
Zeus
der
Unsterbliche
zeugte
;
Dort
auseinander
sie
trennend
,
verfolgt
'
er
jen
'
ins
Gefilde
Stadtwärts
,
wo
die
Achaier
dahergescheucht
sich
ergossen
Erst
den
vorigen
Tag
,
vor
der
Wut
des
strahlenden
Hektors
:
Hier
flohn
jene
nunmehr
angstvoll
:
doch
es
hemmte
sie
Here
,
Dickes
Gewölk
vorbreitend
den
Flüchtlingen
.
Aber
die
andern
,
Hingedrängt
an
des
Stroms
tiefstrudelnde
Silbergewässer
,
Stürzten
hinab
mit
lautem
Getös
'
:
und
es
rauschten
die
Fluten
,
Daß
die
Gestad
'
umher
laut
halleten
;
rings
mit
Geschrei
nun
Schwammen
sie
hiehin
und
dorthin
,
umhergedreht
in
den
Wirbeln
.
Wie
vor
des
Feuers
Gewalt
sich
ein
Schwarm
Heuschrecken
emporhebt
,
Hinzufliehn
in
den
Strom
;
denn
es
flammt
unermüdetes
Feuer
,
Plötzlich
entbrannt
im
Gefild
'
,
und
sie
fallen
gescheucht
in
das
Wasser
:
So
vor
Achilleus
ward
dem
tiefhinstrudelnden
Xanthos
Voll
sein
rauschender
Strom
von
der
Rosse
Gewirr
und
der
Männer
.
Aber
der
göttliche
Held
ließ
dort
die
Lanz
'
an
dem
Ufer
,
Auf
Tamarisken
gelehnt
,
und
stürzte
sich
,
stark
wie
ein
Dämon
,
Nach
,
sein
Schwert
in
der
Hand
,
und
entsetzliche
Taten
ersann
er
.
Rings
nun
schlug
er
umher
;
und
schreckliches
Röcheln
erhub
sich
Unter
dem
mordenden
Schwert
,
und
gerötet
von
Blut
war
das
Wasser
.
Wie
vor
dem
ungeheuren
Delphin
die
anderen
Fische
Fliehend
die
Buchten
erfüllen
des
wohlanlandbaren
Hafens
,
Bange
gedrängt
;
denn
gräßlich
verschlinget
er
,
wen
er
erhaschet
:
So
die
Troer
voll
Angst
in
des
furchtbaren
Stromes
Gewässern
Flohen
sie
unter
die
Bord
'
.
Als
drauf
vom
Ermorden
die
Händ
'
ihm
Starreten
,
wählt
'
er
annoch
zwölf
lebende
Jüngling
'
im
Strome
;
Abzubüßen
den
Tod
des
Menötiaden
Patroklos
.
Diese
zog
er
heraus
,
betäubt
,
wie
die
Jungen
der
Hindin
;
Band
dann
zurück
die
Hände
mit
wohlgeschnittenen
Riemen
,
Welche
sie
selbst
getragen
um
ihre
geflochtenen
Panzer
;
Gab
sie
darauf
den
Genossen
,
hinab
zu
den
Schiffen
zu
führen
.
Wieder
hinein
dann
stürzt
'
er
,
nach
Mord
und
Gewürge
sich
sehnend
.
Jetzt
begegnet
'
ihm
Priamos
'
Sohn
,
des
Dardanionen
,
Der
aus
dem
Strom
aufstrebte
,
Lykaon
:
den
er
vordem
selbst
Weggeführt
mit
Gewalt
von
des
Vaters
fruchtbarem
Obsthain
,
Einst
in
der
Nacht
ausgehend
.
Es
schnitt
mit
dem
Erze
der
Jüngling
Wildernder
Feigen
Gesproß
,
zum
Sesselrande
des
Wagens
.
Doch
unverhofft
ihm
nahte
zum
Weh
der
edle
Achilleus
.
Damals
sandt
'
er
in
Lemnos
'
bevölkerte
Stadt
zum
Verkauf
ihn
,
Führend
im
Schiff
,
und
den
Wert
bezahlte
der
Sohn
des
Jason
.
Dorther
löste
sein
Gast
Eëtion
,
Herrscher
in
Imbros
,
Ihn
sehr
teuer
erkauft
,
und
sandt
'
ihn
zur
edlen
Arisbe
.
Heimlich
schlich
er
von
dannen
,
und
kam
zum
Palaste
des
Vaters
Elf
der
Tage
nunmehr
erfreut
'
er
das
Herz
mit
den
Seinen
,
Wiedergekehrt
aus
Lemnos
;
doch
jetzt
am
zwölften
von
neuem
Gab
in
Achilleus
'
Hand
ihn
ein
Himmlischer
,
welcher
bestimmt
war
,
Ihn
zum
Aïs
zu
senden
,
wie
sehr
ungern
er
dahinging
.
Als
ihn
jetzo
erblickte
der
mutige
Renner
Achilleus
,
Ihn
der
entblößt
von
Helme
,
von
Schild
und
Lanze
daherkam
:
Alles
hatt
'
er
zur
Erde
gelegt
;
denn
ermattet
von
Angstschweiß
Strebt
'
er
empor
aus
dem
Strom
,
und
kraftlos
wankten
die
Kniee
:
Unmutsvoll
nun
sprach
er
zu
seiner
erhabenen
Seele
:
Homer, Iliad XXI, 1-53 - Gr vs English (Murray)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
English
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
But
when
they
were
now
come
to
the
ford
of
the
fair
-
flowing
river
,
even
eddying
Xanthus
that
immortal
Zeus
begat
,
there
Achilles
cleft
them
asunder
,
and
the
one
part
he
drave
to
the
plain
toward
the
city
,
even
where
the
Achaeans
were
fleeing
in
rout
the
day
before
,
what
time
glorious
Hector
was
raging—thitherward
poured
forth
some
in
rout
,
and
Hera
spread
before
them
a
thick
mist
to
hinder
them
;
but
the
half
of
them
were
pent
into
the
deep
-
flowing
river
with
its
silver
eddies
.
Therein
they
flung
themselves
with
a
great
din
,
and
the
sheer
-
falling
streams
resounded
,
and
the
banks
round
about
rang
loudly
;
and
with
noise
of
shouting
swam
they
this
way
and
that
,
whirled
about
in
the
eddies
.
And
as
when
beneath
the
onrush
of
fire
locusts
take
wing
to
flee
unto
a
river
,
and
the
unwearied
fire
burneth
them
with
its
sudden
oncoming
,
and
they
shrink
down
into
the
water
;
even
so
before
Achilles
was
the
sounding
stream
of
deep
-
eddying
Xanthus
filled
confusedly
with
chariots
and
with
men
.
But
the
Zeus
-
begotten
left
there
his
spear
upon
the
bank
,
leaning
against
the
tamarisk
bushes
,
and
himself
leapt
in
like
a
god
with
naught
but
his
sword
;
and
grim
was
the
work
he
purposed
in
his
heart
,
and
turning
him
this
way
and
that
he
smote
and
smote
;
and
from
them
uprose
hideous
groaning
as
they
were
anchorage
in
their
terror
,
for
greedily
doth
he
devour
whatsoever
one
he
catcheth
;
even
so
cowered
the
Trojans
in
the
streams
of
the
dread
river
beneath
the
steep
banks
.
And
he
,
when
his
hands
grew
weary
of
slaying
,
chose
twelve
youths
alive
from
out
the
river
as
blood
-
price
for
dead
Patroclus
,
son
of
Menoetius
.
These
led
he
forth
dazed
like
fawns
,
and
bound
their
hands
behind
them
with
shapely
thongs
,
which
they
themselves
wore
about
their
pliant
tunics
,
and
gave
them
to
his
comrades
to
lead
to
the
hollow
ships
.
Then
himself
he
sprang
back
again
,
full
eager
to
slay
.
There
met
he
a
son
of
Dardanian
Priam
fleeing
forth
from
the
river
,
even
Lycaon
,
whom
on
a
time
he
had
himself
taken
and
brought
sore
against
his
will
,
from
his
father
'
s
orchard
being
come
forth
in
the
night
;
he
was
cutting
with
the
sharp
bronze
the
young
shoots
of
a
wild
fig
-
tree
,
to
be
the
rims
of
a
chariot
;
but
upon
him
,
an
unlooked
-
for
bane
,
came
goodly
Achilles
.
For
that
time
had
he
sold
him
into
well
-
built
Lemnos
,
bearing
him
thither
on
his
ships
,
and
the
son
of
Jason
had
given
a
price
for
him
;
but
from
thence
a
guest
-
friend
had
ransomed
him—
and
a
great
price
he
gave—even
Eetion
of
Imbros
,
and
had
sent
him
unto
goodly
Arisbe
;
whence
he
had
fled
forth
secretly
and
come
to
the
house
of
his
fathers
.
For
eleven
days
'
space
had
he
joy
amid
his
friends
,
being
come
forth
from
Lemnos
;
but
on
the
twelfth
a
god
cast
him
once
more
into
the
hands
of
Achilles
,
who
was
to
send
him
to
the
house
of
Hades
,
loath
though
he
was
to
go
.
When
the
swift
-
footed
,
goodly
Achilles
was
ware
of
him
,
all
unarmed
,
without
helm
or
shield
,
nor
had
he
a
spear
,
but
had
thrown
all
these
from
him
to
the
ground
;
for
the
sweat
vexed
him
as
he
sought
to
flee
from
out
the
river
,
and
weariness
overmastered
his
knees
beneath
him
;
then
,
mightily
moved
,
Achilles
spake
unto
his
own
great
-
hearted
spirit
:
Homer, Iliad XXI 1-53: Gr vs Italian (Romagnoli)
Chiara Palladino / Homer, Iliad, 21.1-53
- Aligned by Chiara Palladino
Ἑλληνική Transliterate
italiano
Ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖος ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντος , ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς , ἔνθα διατμήξας τοὺς μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸς πόλιν , ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ , ὅτε μαίνετο φαίδιμος Ἕκτωρ · τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότες , ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν · ἡμίσεες δὲ ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην , ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ , βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα , ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἴαχον · οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνας . ὡς δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ · τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνης , ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ · ὣς ὑπ’ Ἀχιλλῆος Ξάνθου βαθυδινήεντος πλῆτο ῥόος κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν . Αὐτὰρ ὃ διογενὴς δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν , ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσος φάσγανον οἶον ἔχων , κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα , τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην · τῶν δὲ στόνος ὄρνυτ’ ἀεικὴς ἄορι θεινομένων , ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ . ὡς δ’ ὑπὸ δελφῖνος μεγακήτεος ἰχθύες ἄλλοι φεύγοντες πιμπλᾶσι μυχοὺς λιμένος εὐόρμου δειδιότες · μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν · ὣς Τρῶες ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούς . ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρας ἐναίρων , ζωοὺς ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρους ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος · τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε νεβρούς , δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρας ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι , τοὺς αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι , δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλας ἐπὶ νῆας . αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων . Ἔνθ’ υἷι Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι , τόν ῥά ποτ’ αὐτὸς ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸς ἀλωῆς οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιος προμολών · ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέους ὄρπηκας , ἵν’ ἅρματος ἄντυγες εἶεν · τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖος Ἀχιλλεύς . καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων , ἀτὰρ υἱὸς Ἰήσονος ὦνον ἔδωκε · κεῖθεν δὲ ξεῖνός μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριος Ἠετίων , πέμψεν δ’ ἐς δῖαν Ἀρίσβην · ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα . ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο · δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτις χερσὶν Ἀχιλλῆος θεὸς ἔμβαλεν , ὅς μιν ἔμελλε πέμψειν εἰς Ἀΐδαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι . τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς γυμνὸν ἄτερ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος , οὐδ’ ἔχεν ἔγχος , ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε · τεῖρε γὰρ ἱδρὼς φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ , κάματος δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα · ὀχθήσας δ’ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν ·
Ma
poi
che
giunser
presso
la
bella
corrente
del
fiume
,
del
vorticoso
Xanto
,
cui
padre
fu
Giove
immortale
,
quivi
in
due
parti
li
ruppe
,
spingendone
l’una
sul
piano
,
verso
la
rocca
d’Ilio
,
dov’erano
innanzi
alla
furia
d’
Ettore
,
il
giorno
innanzi
,
fuggiti
sgomenti
,
gli
Achivi
.
Si
rovesciarono
qui
,
fuggiaschi
;
e
caligine
fitta
Era
distese
a
salvarli
,
su
loro
.
Ma
furono
gli
altri
sospinti
verso
il
fiume
profondo
,
dai
gorghi
d’argento
.
Giù
con
fracasso
grande
piombarono
:
l’alta
corrente
strepito
diede
,
cupe
le
rive
rombarono
attorno
.
Quelli
,
nuotavano
urlando
qua
,
là
,
mulinati
dai
gorghi
.
Come
allorché
locuste
,
dall’impeto
spinte
d’un
fuoco
,
fuggiasche
verso
un
fiume
svolazzano
:
surta
improvvisa
,
arde
la
fiamma
implacata
,
si
gittano
quelle
nei
gorghi
:
tal
,
per
la
furia
d’Achille
,
la
fonda
corrente
del
Xanto
d’uomini
,
di
cavalli
s’empiea
,
di
confuso
tumulto
.
E
quel
divino
,
lasciò
,
lí
sopra
la
sponda
,
la
picca
poggiata
ai
tamerischi
,
balzò
,
pari
a
un
Nume
,
nell’acqua
,
sola
stringendo
la
spada
,
volgendo
in
cuor
suo
crudi
scempi
.
Colpiva
tutto
in
giro
:
la
spada
feriva
,
sorgeva
misero
il
grido
,
rossi
correvano
i
gorghi
di
sangue
.
Come
allorché
,
dinanzi
l’immane
delfin
,
gli
altri
pesci
fuggono
,
e
negli
anfratti
s’accalcan
d’un
porto
securo
,
tutti
sgomenti
,
ché
quanti
ne
giunge
,
l’inghiotte
vorace
:
similemente
i
Troiani
,
pei
flutti
del
fiume
tremendo
,
si
rannicchiavano
sotto
le
ripe
.
Or
,
poi
ch’egli
le
mani
ebbe
di
strage
stanche
,
dai
vortici
dodici
trasse
giovani
vivi
,
che
il
fio
pagasser
di
Patroclo
spento
.
Fuori
dall’acqua
,
come
cerbiatti
sgomenti
,
li
trasse
,
e
dietro
il
dorso
a
tutti
le
mani
avvinghiò
ccn
le
cinghie
ch’essi
portavan
,
polite
,
sovresse
le
tuniche
molli
:
quindi
li
diede
ai
compagni
,
che
sopra
le
navi
ricurve
li
conducessero
.
Ed
egli
proruppe
di
nuovo
alla
strage
.
Qui
si
trovò
con
uno
dei
figli
di
Priamo
a
fronte
,
con
Licaone
,
fuggiasco
dal
fiume
.
Già
un
tempo
rapito
in
un
agguato
notturno
l’avea
dai
poderi
del
padre
.
Esso
d’un
caprifico
tagliava
le
rame
novelle
con
l’affilata
scure
,
per
farne
d’un
carro
le
sponde
,
quando
su
lui
piombò
l’improvviso
flagello
d’Achille
,
che
lo
mandò
,
sovresse
le
navi
,
per
venderlo
a
Lemno
,
e
ne
die’
prezzo
Eumèo
,
figli
noi
di
Giasone
.
D’Eumèo
quindi
un
ospite
.
Elione
di
rubro
,
con
molti
presenti
lo
riscattò
,
che
ad
Arisba
divina
lo
addusse
;
e
di
furto
quindi
fuggito
,
era
giunto
di
nuovo
alla
casa
del
padre
.
Undici
giorni
potè
,
scampato
da
Lemno
,
godere
la
compagnia
dei
suoi
cari
;
perché
nel
duodecimo
,
un
Nume
sotto
le
mani
d’Achille
di
nuovo
il
gittò
,
che
doveva
d’Ade
alla
casa
spedirlo
,
sebbene
a
mal
grado
vi
andasse
.
Come
lo
vide
,
Achille
veloce
di
pie’
,
tutto
ignudo
,
senza
né
scudo
né
elmo
—
né
lancia
stringeva
,
ché
a
terra
tutto
gittato
avea
:
ché
dal
fiume
fuggendo
,
sudore
lo
macerava
,
e
grave
stanchezza
fiaccava
i
ginocchi
—
tutto
crucciato
,
cosí
si
volse
al
magnanimo
cuore
: