Under der linden
an der heide ,
dâ unser zweier bette was ,
dâ muget ir vinden
schône beide
gebrochen bluomen unde gras .
Vor dem walde in einem tal ,
tandaradei ,
schône sanc diu nahtegal .

Ich kam gegangen
zuo der ouwe :
dô was mîn friedel komen ê .
Dâ wart ich empfangen
( hêre frouwe ! )
daz ich bin sælic iemer mê .
Kust er mich ?
Wol tûsentstunt :
tandaradei ,
seht wie rôt mir ist der munt .

Dô hete er gemachet
alsô rîche
von bluomen eine bettestat .
Des wirt noch gelachet
inneclîche ,
kumt iemen an daz selbe pfat :
bî den rôsen er wol mac ,
tandaradei ,
merken wâ mir ' z houbet lac .

Daz er bî mir læge ,
wesse ' z iemen
( nu enwelle got ! ) , so schamte ich mich .
Wes er mit mir pflæge ,
niemer niemen
bevinde daz , wan er und ich ,
und ein kleinez vogellîn :
tandaradei ,
daz mac wol getriuwe sîn .

Unter der Linde
an der Heide ,
wo unser beider Bett war ,
da könnt ihr schön
gebrochen finden
Blumen und Gras .
Vor dem Walde in einem Tal ,
tandaradei ,
sang die Nachtigall lieblich .

Ich kam
zu der Au ,
da war mein Liebster schon da
Dort wurde ich empfangen ,
edle Frau !
dass ich für immer glücklich bin .
Küsste er mich ?
Wohl tausendmal !
Tandaradei ,
seht , wie rot mir ist der Mund .

Da hatte er
aus Blumen
ein prächtiges Bett
vorbereitet .
Darüber wird jetzt noch
herzlich gelacht ,
wenn jemand denselben Weg entlang kommt .
An den Rosen kann er wohl ,
tandaradei ,
erkennen , wo mein Haupt lag .

Dass er bei mir lag ,
wüsste das jemand
( das wolle Gott nicht ! ) , dann würde ich mich schämen .
Was er mit mir tat ,
das soll nie jemand
erfahren , außer er und ich
und ein kleines Vöglein ,
tandaradei ,
das kann wohl verschwiegen sein .

زیر درختان زیزفون
در کنار خاربن‌ها
آنجا که تخت هردوی ما بود
شاید آنجا بتوانید بیابید
هر دو زیبا را
شکسته و لهیده گل‌ها و علف را
پیش از جنگل داخل دره
آه صدای چه‌چه
بلبل چه زیبا می‌خواند

رفته آمدم
به سمت چمنزار :
نازنین من از پیش آمده بود
آنجا از من استقبال کرد
خانم آسمانی !
که من برای همیشه شادکام باشم
آیا مرا می‌بوسد؟
آری هزار بار
آه صدای چه‌چه
ببینید دهان من چقدر سرخ است

آنجا ساخت
از بی‌نهایت
گل بستری بزرگ
هنوز در آن باره خنده می‌شود
از ته دل
وقتی کسی از همان راه می‌آید :
در میان گل‌ها هنوز می‌تواند
آه صدای چه‌چه
ببیند سر من کجا قرار داشت

که او کنار من بود
اگر کسی بداند
( خدا نخواهد ! ) من خجالت می‌کشم
آن چه که او با من کرد
هرگز هیچ‌کس
آن را نداند , غیر از او و من
و پرنده کوچکی :
آه صدای چه‌چه
می‌تواند حتماً وفادار بماند .